Με τόσα καταιγιστικά γεγονότα και απίθανες πληροφορίες συνεχώς γύρω μας, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για να επιβεβαιώσουμε το τέλος των βεβαιοτήτων – τουλάχιστον έτσι όπως τις είχαμε συνηθίσει.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ταχύτητα. Νέα δεδομένα (αδιανόητα κάποτε) ανατρέπουν πραγματικότητες και το σκηνικό που είχαμε συνηθίσει μοιάζει κάποιες φορές αγνώριστο. Η πραγματικότητα συνεχώς αναπροσδιορίζεται, αλλά πόσο εύκολο είναι να την ακολουθήσουμε; Αν η αβεβαιότητα τείνει να γίνει βεβαιότητα, είναι καιρός να μάθουμε να ζούμε μαζί της.
Παρότι φαίνεται λογικό, δεν είναι και εύκολο να χαλαρώσουμε επειδή κάποια πράγματα έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Είναι όμως η αβεβαιότητα το πρόβλημα ή η τάση μας να χαθούμε στα συναισθήματά μας γι’ αυτήν; Αφού όλα είναι αβέβαια, πώς ξέρουμε ότι η ανασφάλειά μας δεν βασίζεται σε εικασίες; Είμαστε σίγουροι ότι αν τα πράγματα μείνουν στάσιμα, είναι καλύτερα για εμάς;
Ακόμη κι αν προβλέπουμε το χειρότερο, είναι μια ευκαιρία να προετοιμαστούμε ώστε να μην μας φοβίζει τόσο. Δύσκολο να προβλέψουμε το μέλλον, αλλά αν αντικαταστήσουμε τις προσδοκίες με σχέδια αντί να περιμένουμε, μπορούμε να εστιάσουμε σε ό,τι μπορούμε να δημιουργήσουμε. Οταν η κατάσταση γίνεται πολύπλοκη, αναδεικνύεται περισσότερο η ανάγκη για ξεκάθαρους στόχους για να μην ξεχνάμε τι είναι σημαντικό και τι έχει προτεραιότητα.
Τι μπορούμε να ελέγξουμε έστω και βραχυπρόθεσμα; Εχοντας έναν χάρτη κινήσεων, είναι ευκολότερες οι μανούβρες μπροστά στα αναπάντεχα. Αν έχουμε κάνει απλά ό,τι έπρεπε, μήπως είναι ώρα να παραδοθούμε στη χαρά της ζωής που συνεχίζεται, αντί σε κάτι στο οποίο δεν έχουμε πρόσβαση; Ποιες είναι οι βεβαιότητες που έχουμε για τον εαυτό μας; Η έλλειψη σιγουριάς είναι αφορμή να ξαναδούμε από την αρχή μια κατάσταση, να αναθεωρήσουμε και πιθανότατα να εξελιχθούμε.
Ο Καντ είπε ότι μπορούμε να μετρήσουμε την ευφυΐα ενός ανθρώπου με βάση πόσες αβεβαιότητες μπορεί να αντέξει. Εμείς πόσο ευφυείς είμαστε;
