Το κατώφλι του ΔΟΛ έχουν περάσει σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας. Πολιτικοί, άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών, αθλητές. Η τύχη τα έφερε έτσι και τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε πολλές απ’ αυτές τις επισκέψεις.
Οπως και χθες. Οταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αυτός ο ολύμπιος Ελληνας, ήρθε να μας διηγηθεί άγνωστες ιστορίες από τον άθλο του Ευρωμπάσκετ του 1987.
Ο αθλητικός ήρωας με τη χρυσή καρδιά, ο πάντα προσηνής και ευγενικός, ένας σύγχρονος Οδυσσέας του αθλητισμού που χτυπούσε με ρυθμό την πορτοκαλί μπάλα το ίδιο καλά είτε σε τσιμεντένια πατώματα είτε στα καλύτερα παρκέ, έγινε δεκτός με βάγια.
Συνάδελφοι από άλλα τμήματα συγκεντρώθηκαν σιγά σιγά σαν τους πιστούς που σπεύδουν να ακούσουν το κήρυγμά του. Κρέμονταν από τα χείλη του, αφουγκράζονταν την ανάσα του, έκλεβαν την αύρα του, έκοβαν τη σκιά του.
Κι αυτός, ήρεμος, συνέχιζε την αφήγησή του, απαντούσε στις ερωτήσεις, φωτογραφιζόταν με όποιον του το ζητούσε.
Η πατημασιά του μετρήθηκε και βρέθηκε μεγάλη από τον πιο αυστηρό κριτή, από τους ανθρώπους του Τύπου που αντικείμενό τους δεν είναι ο αθλητισμός.
Ενας αυθεντικός λαϊκός ήρωας με μυθικές διαστάσεις που κατάφερε να νικήσει τον χρόνο διατηρώντας την αδαμαντίνη της δόξας του χωρίς λεκέδες.
Τελευταία Νέα