Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν ο ίδιος την εισπράττει ως κοπιώδη υπερδραστηριότητα –κάτι σαν προέκταση εκείνου του πολυδιαφημισμένου 17ώρου πριν από δύο χρόνια στις Βρυξέλλες. Η πολιτική διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα, πάντως, έδειξε τα όριά της. Εξαντλήθηκε έπειτα από μερικά τηλεφωνήματα στη γερμανική καγκελαρία, μια απειλή περί σύγκλησης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε χθες στη γαλλική «Μοντ» και τη γερμανική «Βελτ». Δεν είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Είναι απλώς πολύ λίγο.
Το διαπραγματευτικό έλλειμμα δεν εντοπίζεται μόνο στη μικρή ποσότητα. Θάλλει και στην κακή ποιότητα. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Ανγκελα Μέρκελ δεν ακούγεται σαν συνομιλητής, αλλά σαν αυτόματος τηλεφωνητής προγραμματισμένος να επαναλαμβάνει ότι το θέμα του χρέους είναι αρμοδιότητα του Eurogroup. Η απειλή λαχανιάζει πριν καν περάσει τα σύνορα της εσωτερικής της κατανάλωσης. Και το άρθρο είναι αμφίβολο ότι θα συγκινήσει το αναγνωστικό κοινό –εάν υποθέσουμε ότι θα το βρει ποτέ.
Το πρόβλημα στη δική του περίπτωση δεν είναι μόνο στην αφηγηματική βάση. Το πρόβλημα υποτροπιάζει και από την ταυτότητα του συντάκτη του. Ποιος το υπογράφει; Κάποιος που επαναστατεί απέναντι στη «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη» ή που υποκλίνεται σε αυτήν διαβεβαιώνοντας ότι και τα κλειστά επαγγέλματα ανοίγει και ιδιωτικοποιήσεις κάνει και μέρος της αγοράς ενέργειας πουλάει; Πόσο αξιόπιστος ακούγεται κάποιος που δεν είναι απλώς μια προσαρμοσμένη εκδοχή του εαυτού του στην πραγματικότητα αλλά ένα εντελώς ανεστραμμένο είδωλο του παρελθόντος του; Η απάντηση δεν βρίσκεται στις περίπου χίλιες λέξεις του άρθρου. Βρίσκεται στη μονότονη φωνή του αυτόματου τηλεφωνητή.
