Ο Αλκέτας Παναγούλιας καθόταν αναπαυτικά στην πράσινη πολυθρόνα και απολάμβανε τη φύση της αγγλικής εξοχής, μπροστά στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού, στο ξενοδοχείο Sopwell House. Ηταν χαλαρός, όπως σχεδόν πάντα. Λίγες ώρες αργότερα έπρεπε να οδηγήσει την εθνική ομάδα εναντίον της Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ, σε φιλικό προετοιμασίας για το Μουντιάλ 1994. Ηταν η πρώτη συμμετοχή της Γαλανόλευκης σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μπορούσες να διακρίνεις την έξαψη που είχε κυριεύσει όλα τα μέλη της αποστολής. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και αρκετοί ποδοσφαιριστές προχωρημένης αθλητικής ηλικίας, οι οποίοι συνέχιζαν να έχουν ενεργό ρόλο στην ομάδα.

Τόλμησα να διακόψω τη σιέστα του κόουτς και να τον ρωτήσω γιατί συνεχίζει να στηρίζεται σε παίκτες γερασμένους. Γύρισε και με κοίταξε με αργές κινήσεις. «Αγαπητέ, μου είπε με δασκαλίστικο ύφος, αυτοί μας πήγαν στο Μουντιάλ και αυτούς πρέπει να πάρω μαζί μου».

Η Εθνική συνετρίβη με 5-0 από την Αγγλία και παρόμοια χαστούκια δέχτηκε στην παρθενική της εμφάνιση σε Μουντιάλ.

Θυμήθηκα την ιστορία με αφορμή την απόφαση των Γερμανών να κατεβάσουν στους αγώνες του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών τη γενιά που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. Μόλις τρεις από τους παίκτες που κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο πριν από τρία χρόνια βρίσκονται στο ρόστερ και έξι από την περυσινή ομάδα του Euro. Για τους Γερμανούς, η ανάγκη υπερνικά τη νομενκλατούρα.

Τελευταία Νέα