Ο τίτλος δεν αναφέρεται στην ταινία του Βίντερμπεργκ («Festen»), αν και οι οικογενειακές γιορτές έχουν κοινά χαρακτηριστικά που αποδεικνύονται πιο ισχυρά από τοπικές κουλτούρες. Ξεκινούν σε κλίμα ευωχίας και καταλήγουν σε αλληλοφάγωμα. Ή (στα νεοελληνικά ήθη) ξεκατίνιασμα. Και όσο πιο μεγάλη η ευωχία τόσο πιο μεγάλο το αλληλοφάγωμα.
Σε ένα τέτοιο κλίμα «οικογενειακής» γιορτής αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μια παρέα ατέρμονης εφηβικής αερολογίας βρέθηκε, κεφαλαιοποιώντας τον αντιμνημονιακό λόγο, να μοιράζει υπουργεία και οφίτσια. «Ανταλλάσσω υπερυπουργείο με προεδρία Βουλής. Είσαι;». Πλάκωσαν τα πρωτοξάδελφα, τα ανίψια, οι μπατζανάκηδες και κάτι παλιές γκόμενες από τις συλλογικότητες. Αρχισαν τα αστεία με τις γραβάτες, ο πολιτικός λόγος έμοιαζε, όλο και περισσότερο, με κουβεντολόι. Λάθος αγγλικά, λάθος ορθογραφία, λάθος γεωγραφία, τσαλακωμένα πουκάμισα, ένα τσιζκέικ και δυο προφιτερόλ στα υπουργικά έδρανα, «ψηφίστε γιατί πείνασα», στραβές και μπαλοθιές. Ελα μωρέ, και τι έγινε; Δε βαριέσαι, σαν οικογένεια είμαστε, η παρέα πετάει. Πετάει λέει; Από προέδρους των 15μελών να μιλάς με τους προέδρους του κόσμου τούτου δεν είναι και λίγο. Από τα ηλίθια παιδία στα Ηλύσια Πεδία χωρίς ενδιάμεση στάση, που λέει ένας φίλος. Και το κινητό της Μέρκελ στις «Επαφές», μπορεί και στο Α ως «Ανγκελα» (δεν ξέρω μήπως, από τη χαρά τους, την παίρνουν με απόκρυψη και της το κλείνουν). «Ομορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας με τα καβγαδάκια μας και με τα ωραία μας». Οπως στις οικογενειακές γιορτές όμως, λίγο πριν από το επιδόρπιο, αρχίζουν οι συγκρούσεις. Υπόκωφες αρχικά, εκκωφαντικές στο τέλος. Το τραπέζι αρχίζει να τρίζει. Μένει να δούμε ποιος θα τραβήξει το τραπεζομάντιλο.
