Σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, εγώ θα συμφωνήσω με τον Μπαλάφα. «Eγινε μια στραβή».
Μόνο που η στραβή δεν είναι (προφανώς) ότι σκοτώθηκε ένα εντεκάχρονο παιδάκι. Αλλά ότι έχουμε τον Μπαλάφα και τους φίλους του να αντιμετωπίζουν τις στραβές.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, θα συμφωνήσω και με τον Σόιμπλε. Τι πάει να πει αν δεν προκύψει συμφωνία στο Eurogroup θα πάει ο Τσίπρας το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής;
Είναι δηλαδή ανίκανος ο Τσακαλώτος και θα αναλάβει την υπόθεση ο ικανός; Ή μήπως θα αλλάξουν τα δεδομένα στη διαδρομή;
Λυπάμαι αλλά όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα είναι ο Τσακαλώτος κι αρκεί να παρακαμφθεί για να βρούμε λύση, τότε δεν έχει καταλάβει το πρόβλημα.
Το οποίο είναι απολύτως σαφές.
Κανείς δεν υποχρέωσε την κυβέρνηση να τραβήξει τη διαπραγμάτευση έως σήμερα για να φτάσει άλλη μια φορά στο τέλος εξαντλημένη και ευάλωτη.
Κανείς δεν την υποχρέωσε να βάλει στο τραπέζι το χρέος, όταν υπάρχει ομόφωνη απόφαση του Eurogroup ότι το χρέος θα συζητηθεί αν χρειαστεί και πάντως μετά τη λήξη του προγράμματος, το 2018.
Κανείς δεν την υποχρέωσε να διαμορφώσει ένα σενάριο που την βόλευε πολιτικά χωρίς να λάβει υπόψη της τα πραγματικά δεδομένα.
Και προφανώς κανείς δεν την υποχρεώνει να επιχειρεί τώρα να φορτώσει ή να μοιραστεί το δικό της ναυάγιο με την αντιπολίτευση –η οποία, εξ όσων γνωρίζω, ούτε μετείχε στη συζήτηση ούτε την ρωτούσε κανείς…
Αυτή είναι η πραγματική στραβή.
Oχι ένα ταπεινωτικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης –δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορούσαν να πάρουν κάτι καλύτερο…
Αλλά η απεγνωσμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να βρει μια πολιτική επιτυχία που θα την ανεβάσει ξανά στο άλογο.
Αν το επιδίωξε κι αν απέτυχε, δεν της φταίνε ούτε ο Σόιμπλε, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσακαλώτος, ούτε η Φώφη, ούτε ο Σπανούλης. Μόνη της πόνταρε, μόνη της έχασε.
Και τώρα παρακαλάει ουσιαστικά τους υπόλοιπους, τους μέσα και τους έξω, να της κάνουν το πολιτικό δώρο που για άγνωστους λόγους νομίζει ότι δικαιούται. Ο Τσίπρας «χρειάζεται ένα κούρεμα χρέους για να σωθεί πολιτικά» έγραψε η «Frankfurter Allgemeine».
Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας είναι (μετά τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά) ο τρίτος κατά σειρά Πρωθυπουργός που πέφτει θύμα της ίδιας αυταπάτης: πως οι δανειστές τον θεωρούν χρήσιμο και ως εκ τούτου θα τον στηρίξουν.
Οι δυο προηγούμενοι πλήρωσαν την αυταπάτη με μια στραβή. Κι όπως τα βλέπω, το κακό μάλλον θα τριτώσει.
