Στην ψυχολογία λέγεται ενσυναίσθηση. Είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κανείς την κατάσταση του άλλου, να μπορεί να μπαίνει στη θέση του. Και είναι απαραίτητη συνθήκη για να λειτουργήσουν σε μια κοινωνία όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί που την κάνουν να μη μοιάζει με ανθρώπινη ζούγκλα: οι μηχανισμοί της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης, της στήριξης στον συνάνθρωπό μας που υποφέρει.
Ανάμεσα στους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται αυτές τις ημέρες είναι οι γονείς του 11χρονου μαθητή που έχασε τη ζωή του από μια αδέσποτη σφαίρα στο Μενίδι. Δείχνει λοιπόν έλλειμμα ενσυναίσθησης ο υφυπουργός που αποδίδει την τραγωδία απλώς σε μια «στραβή». Οπως το ίδιο έλλειμμα δείχνει και ο συνάδελφός του που τοπικώ δικαιώματι υπερασπίζεται τις μπαλοθιές όταν από αυτό το ξεπερασμένο έθιμο πολλές οικογένειες έχουν χάσει παιδιά, αδέλφια, γονείς. Αν ο ένας υπουργός λέει στην ουσία στους πολίτες ότι όλων τα παιδιά είναι υποψήφια θύματα μιας «στραβής», ο άλλος τούς καλεί σε μια πρακτική που μπορεί να προκαλέσει νέα θύματα. Τα λόγια τους επομένως δεν ηχούν μόνο ως προσβολή στη μνήμη των νεκρών. Αλλά και ως πρόκληση στα αφτιά των ζωντανών.
Συνηθισμένα στην αστόχαστη ελευθεριότητα του καφενειακού λόγου και των τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων, πολλά μέλη της κυβέρνησης δεν αντιλαμβάνονται ότι το ύφος της εξουσίας διαμορφώνει το ήθος της. Κυρίως δεν αντιλαμβάνονται ότι, συνεκδοχικά, το ήθος της εξουσίας πλάθει και τα κοινωνικά ήθη. Ή μήπως δεν επιζητούν κάτι καλύτερο από μια ανθρώπινη ζούγκλα με «στραβές» και μπαλοθιές;
