Η λογική είναι οι φόβοι μας

Αν δεν γινόταν τραγουδίστρια, θα πατούσε το πόδι της στο σανίδι. Εκανε άλλωστε θεατρικές σπουδές παράλληλα με αυτές της μουσικής. Αγαπάει το θέατρο, έχει διαβάσει πολύ, ωστόσο η κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη που είχε τα καμαρίνια για παιδική χαρά λέει πως με το τραγούδι έχει σχέση εξάρτησης. Η μουσική ήταν αυτή που επηρέασε τη ζωή της αλλά τώρα η ζωή της διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τη μουσική. Μεγαλώνει, θέλει να ωριμάσει αλλά μέσα της να κυριαρχεί το συναίσθημα. Αλλωστε πιστεύει ότι η λογική είναι φτιαγμένη από τους ανθρώπινους φόβους.

Εχω δικαιωθεί από την προηγούμενη δισκογραφική μου δουλειά («Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε»). Εκτός από την προίκα των τραγουδιών έχουν μείνει στη ζωή μου δύο άνθρωποι, ιδιαίτερα και ξεχωριστά πλάσματα, ο Μίνως Μάτσας και η Ελένη Φωτάκη. Είναι μεγάλο δώρο να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να τους πεις κάτι δικό σου, που έχεις ένα χέρι να πιαστείς και ένα βλέμμα στοργής. Είναι δύσκολο με τη δουλειά που κάνουμε να διατηρούμε φιλίες.

Οι συνθήκες της δουλειάς έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν. Από την άλλη, δεν μπορώ να διανοηθώ στην ηλικία αυτή που είμαι να δουλεύω μια φορά την εβδομάδα. Με κουράζει, με θλίβει. Προσπαθώ να διοχετεύσω την ενέργειά μου με μαθήματα, προσωπική μελέτη, αφιερώνω χρόνο στο εαυτό μου για να συγκεντρώνομαι και να εξελίσσω το κομμάτι του πνεύματος και του σώματός μου. Για να είσαι δημιουργικός θα πρέπει να κεντρίζεις τις ανησυχίες σου και να ψάχνεις πάντα κάτι που θα σε πάει παρακάτω. Το ταλέντο δεν μένει για πάντα αν δεν το δουλέψεις.

Η ερμηνεία μας συνδέεται με τον τρόπο και τη στάση που έχουμε απέναντι στη ζωή. Θεωρώ ότι είμαι από τους ανθρώπους που περνάω μέσα από τον τρόπο που τραγουδάω όσα βιώνω. Δεν φοβάμαι να διαλύω την εικόνα μου. Αυτό μου δίνει την ελευθερία να εκφράζω τον θυμό μου, τη χαρά μου, τον ενθουσιασμό ή την εκτόνωσή μου. Ασυνείδητα επιλέγω τραγούδια που περιγράφουν τα συναισθήματα που με διαπερνούν. Ολοι επηρεαζόμαστε από τα τραγούδια. Αυτός που τα δημιουργεί, εκείνος που θα τα ερμηνεύσει αλλά και εκείνος που θα επιλέξει να τα ακούσει.

Το «Δύσκολη σιωπή» που κυκλοφόρησε και θα συμπεριληφθεί στον επόμενο δίσκο είναι ένα τραγούδι το οποίο ένιωσα δικό μου. Η ηρωίδα αυτού του τραγουδιού αντιμετωπίζει τον χωρισμό σχεδόν γιορτάζοντας με έναν τελείως εφηβικό τρόπο. Με δυναμισμό και χαρά. Οταν ήμασταν πιο νέοι θεωρούσαμε τον χωρισμό μέρος της ζωή και όσο και να μας πονούσε πιστεύαμε ότι είναι ένα στάδιο που μας πάει παρακάτω. Φυσικά μεγαλώνοντας αποκτούμε φοβίες για τον χωρισμό, κατηγορούμε τον εαυτό μας για λάθη που ίσως έχουμε κάνει. Το εφηβικό κορίτσι που ακόμη και στα δύσκολα βγαίνει και χορεύει στη βροχή μού είχε λείψει. Οταν λοιπόν το άκουσα αυτό το τραγούδι, είπα: «Ελεωνόρα, για θυμήσου τι ωραία που ήταν όταν ήσουν τέτοιο κορίτσι». Πολλές φορές πάω και πιο πίσω, σκέφτομαι πώς ήμουν παιδί και δεν ντρέπομαι καθόλου. Την φέρνω συχνά στο μυαλό μου την μικρή Ελεωνόρα και της υπόσχομαι να ξαναγίνω έτσι.

Ακόμα και τώρα, σε αυτή την ηλικία, κυριαρχεί το συναίσθημα. Αλλά με περισσότερη δυσκολία απ’ ό,τι παλαιότερα που ήταν μια φυσική λειτουργία. Η λογική έρχεται πιο συχνά και μου χτυπάει τα καμπανάκια, προσπαθώ να την περιορίσω αλλά όχι να την αποκλείω. Είναι μέσα στη διαδικασία της ωριμότητας και έχει και αυτός ο δρόμος την ομορφιά του. Βέβαια η λογική δεν συνδέεται πάντα με την ωριμότητα αλλά με τους φόβους μας. Πολλές φορές προσπαθώ να καταλάβω αν βάζω τη λογική μπροστά από ωριμότητα ή από φόβο. Προσπαθώ να δουλεύω με τον εαυτό μου πάνω σε αυτό. Αν το καλοσκεφτούμε, τι έχουμε; Μόνο τους εαυτούς μας!

Το σημείο της εξέλιξής μου θεωρώ ότι διαφαίνεται από το πώς αντιμετωπίζω αυτά που ζω. Την αναγνωρίζω μέσα από τις σχέσεις μου, τους γονείς μου, τους συνεργάτες μου, τους φίλους μου. Και στα δύσκολα θέλω να είμαι πιο «μέσα» και τη χαρά να την γεύομαι πιο έντονα. Εζησα στιγμές επιτυχίας, αγάπης, χαράς και δεν είχα την ωριμότητα να τα γευτώ στο έπακρο. Τώρα είμαι πιο συνειδητή. Σκέφτομαι πιο συχνά ότι υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και με βλέπουμε και αυτό από μόνο του έχει τεράστια αξία για μένα. Αλλά δεν θέλω να ξεχάσω και τον πόνο που έχω ζήσει γιατί μου έδωσε ένα χαρακτήρα, μια όψη, μια μορφή.

Το στοίχημα –ειδικά των ανθρώπων που εργάζονται πολύ –είναι να μπορούν να αντεπεξέρχονται με την ίδια επιτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Να είναι καλά για τους γονείς τους παιδιά, σωστοί φίλοι, τέλειοι επαγγελματίες. Αυτό είναι απατηλό σχέδιο. Δεν γίνεται. Εγώ έχω επενδύσει πολύ στη δουλειά μου. Τα τελευταία χρόνια δε περισσότερο, γιατί νιώθω ευθύνη για τους μουσικούς που συνεργάζονται μαζί μου. Κατανόησα περισσότερο τους συνεργάτες μου και θεωρώ ότι είμαι σε θέση πια να κατανοώ περισσότερο τους φίλους μου, τον σύντροφό μου, τους γονείς μου. Η μουσική επηρέασε τη ζωή μου και τώρα η ζωή μου επηρεάζει αυτό που κάνω. Δεν είναι ένας τίτλος που σχετίζεται με το πώς είμαι στην προσωπική μου ζωή. Χαρακτηρίζει όμως εμένα σε σχέση με αυτό που κάνω αλλά και με τον τρόπο που εκφράζομαι. Είμαι εξαρτημένη από τη δουλειά μου, από το τραγούδι. Αυτή την αγάπη δηλώνει η φετινή μου περιοδεία.

Το τραγούδι έχει απαξιωθεί και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι: και γιατί το δεχθήκαμε και γιατί δεν αντιδράσαμε. Ξέρω ότι τα περισσότερα ραδιόφωνα παίζουν play list, οπότε γνωρίζω ότι τα τραγούδια μου που θα παίξουν δεν είναι απαραίτητα επιλογή του μουσικού παραγωγού. Ομως είναι το μοναδικό μέσο για να ακουστεί η δουλειά μου. Σαφώς ο τρόπος δεν είναι ευχάριστος. Εχουμε γίνει όλοι προϊόντα μιας διαφήμισης.