Ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει

Αν έπρεπε να κριθούν βάσει αριθμών και διακρίσεων, θα τα πήγαιναν περίφημα. Το ντεμπούτο τους «Hot Fuss» του 2004 έγινε πολυπλατινένιο και απέδωσε τέσσερα επιτυχημένα σινγκλ. Οι συνολικές πωλήσεις τους εκτιμώνται στα 22 εκατομμύρια δίσκους, ενώ και τα βραβεία που έχουν σηκώσει ή διεκδικήσει βαρύτιμα είναι: οι επτά υποψηφιότητες για Γκράμι ή τα τέσσερα NME Awards δίνουν μια ιδέα. Ο μπροστάρης τους έχει διακριθεί και για τα εμφανισιακά του χαρακτηριστικά, ενώ μέχρι κι ο Μπαράκ Ομπάμα τους κάλεσε κάποτε για να παίξουν στον Λευκό Οίκο.

Τίποτα από όλα αυτά βέβαια δεν εξηγεί επαρκώς τι σόι μπάντα είναι οι Killers. Κι αν ακόμα τους εντάξεις στο ρεύμα αναβίωσης του post punk της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, με τις χορευτικές του εξάρσεις, με την επίκληση εκείνης της παλιάς νεορομαντικής ενέργειας ή με το ενδιαφέρον του για τα καλοφτιαγμένα σκηνικά και κοστούμια, πάλι θα μένει ένα ερωτηματικό. Σύμφωνοι, οι επιρροές από Duran Duran, New Order (το «Crystall» των οποίων ευθύνεται και για το όνομα της μπάντας) ή Depeche Mode είναι εμφανείς. Σε τι όμως διαφέρουν οι Killers –αν διαφέρουν –από τους Interpol, τους Franz Ferdinard ή τους Editors;

Η δική τους ιστορία τους πάντως ξεκινά από το φανταχτερό και γκλαμουράτο Λας Βέγκας. Εκεί γνωρίστηκαν το 2002 οι Μπράντον Φλάουερς, Ντέιβ Κένινγκ, Μαρκ Στέρμερ και Ρόνι Βανούτσι, έναν χρόνο αφότου ο πρώτος είχε απομακρυνθεί για τεχνικούς κυρίως λόγους από ένα synth pop τρίο ονόματι Blush Response. Η αγάπη του για τους Oasis συναντήθηκε με την αντίστοιχη του Κένινγκ και κάπως έτσι, μέσα σε λίγους μήνες, η μπάντα έγραψε κομμάτια τόσο επιτυχημένα στη συνέχεια όσο τα «Mr Brightside», «Somebody told me» ή «Smells like you mean it». Ενας εκπρόσωπος της Warner Bros που τους άκουσε ζωντανά έστειλε το ντέμο τους στη Lizard King. Η δισκογραφική τούς πρότεινε επιτυχώς να μετακομίσουν προσωρινά στην Αγγλία κι έπειτα από ένα συμβόλαιο με την Island οι Killers βρέθηκαν να παίζουν μπάλα στο ίδιο γήπεδο με τους Interpol και τους Strokes.

Το «Hot Fuss» θα γινόταν αυτό που λέμε διεθνής επιτυχία, ο Φλάουερς και η αυτοπεποίθησή του θα προσέλκυαν ένα σωρό μικρόφωνα και κάμερες (ακόμα και αν με δηλώσεις του μεμφόταν άλλες μπάντες της ίδιας συνομοταξίας για μιμητική συμπεριφορά), ενώ και τα υπόλοιπα άλμπουμ, τα «Sam’s town», «Day & Αge» ή «Battle Born», θα κρατούσαν τουλάχιστον τις πωλήσεις ψηλά. Στο μείγμα είχαν προστεθεί και παραγωγοί σαν τον Flood και τον Αλαν Μόλντερ, αλλοτινοί συνεργάτες των U2 και Smashing Pumpkins, αλλά και μουσικές επιρροές από τα γκόσπελ, την αμερικάνα ή την ακόμα πιο χορευτική ποπ. Τραγούδια όπως τα «Human» ή «All these things that I’ve done» πούλησαν, χορεύτηκαν ή τραγουδήθηκαν μαζικά κι όχι μόνο από τους θιασώτες εκείνης της ραφιναρισμένης και ξεσηκωτικής εκδοχής του new wave και του post punk.