Μεθαύριο, 18 Ιουνίου, είναι η επέτειος της Μάχης του Βατερλώ. Της «μητέρας των μαχών» για την σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης, αφού το 1815 έβαλε τέλος σε μια καθοριστική και πυκνή σε γεγονότα περίοδο που άρχισε με την Γαλλική Επανάσταση. «Μητέρα των μαχών» όμως και για την τέχνη του πολέμου καθώς αναπτύχθηκαν ιδιοφυείς στρατηγικές που (δεν έχω κάνει και φαντάρος) ακόμη και αν μπορώ να αντιληφθώ τη σύλληψή τους, αδυνατώ να κατανοήσω την εκτέλεση. Πρακτικά τώρα, η πιο διάσημη μάχη όλων των εποχών παρ’ όλο που έγινε συνώνυμιο της ήττας. Η διαχείριση της ήττας όμως μπορεί να αποδειχθεί πιο σημαντική από τη νίκη. Ολοι ξέρουμε ότι στο Βατερλώ ηττήθηκε ο Ναπολέοντας. Πόσοι θυμόμαστε ότι νίκησαν ο Ουέλινγκτον και ο Μπλίχερ;
Εδώ είμαστε. Στη διαχείριση της ήττας. Με αφορμή το χθεσινό Eurogroup. Που προοιωνιζόταν από τον Πρωθυπουργό ως «τουγκουνττουμπιτρού». Δεν του είχε πει κάποιος ότι ο χειρότερος τρόπος να διαχειριστείς μια διαφαινόμενη ήττα είναι να την παρουσιάσεις σαν νίκη; Οσο και αν πρόκειται περί παράδοσης και όχι ιστορικής αλήθειας, ο στρατηγός του Ναπολέοντα Καμπρόν, ο τελευταίος που έμεινε να μάχεται αν και «τα ντουφέκια τους, απ’ την εξάντληση των σφαιρών, δε χρησίμευαν πια παρά για ραβδιά»*, όταν συνειδητοποίησε ότι η μάχη είχε χαθεί είπε το περίφημο «Merde!». Δεν πανηγύρισε επειδή πολέμησε ηρωικά ακόμη και όταν του το αναγνώρισε ο αντίπαλος. Δεν θυμάμαι ποιος έχει πει ότι η επιτυχία θέλει ταλέντο ενώ η αποτυχία χαρακτήρα. Δηλαδή αγωγή και ήθος.
*φράση από τους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ
Τελευταία Νέα