Και τώρα, τι; Η πολύμηνη διαπραγμάτευση αποτελούσε τρόπον τινά και μια ασπίδα. Ολα τα άλλα ζητήματα έδειχναν δευτερεύοντα μπροστά στον μεγάλο στόχο, επιτρέποντας να δικαιολογηθούν αστοχίες και παραλείψεις. Αλλά, σχεδόν τρομαγμένοι, στο Μαξίμου ανακαλύπτουν ότι η ατζέντα δεν περνάει εύκολα στα δευτερεύοντα: ξέμπλεξαν, όπως ξέμπλεξαν, με τη διαπραγμάτευση και πλέον πρέπει να διαχειριστούν τη συμφωνία που συνυπέγραψαν. Τα χαμόγελα είναι παγωμένα και οι πανηγυρισμοί άψυχοι. Στους κυβερνητικούς διαδρόμους έχει ξεκινήσει ήδη η αναζήτηση υπευθύνων –ακόμη και στον στενό πρωθυπουργικό κύκλο.
Ισως και λόγω ιδιοσυγκρασίας, ο Αλέκος Φλαμπουράρης φέρεται ότι ήταν ένας από τους «ανθρώπους του προέδρου» που διαμόρφωσαν και ενίσχυσαν ένα κλίμα υπεραισιοδοξίας στο Μαξίμου. «Ο “παππούς” θα μπορούσε να κάνει στον Αλέξη ακόμη και μαθήματα για τις παραλλαγές στους κόμπους της γραβάτας» ήταν ένα από τα σχόλια του περασμένου Μαΐου –που πλέον ακούγεται χαιρέκακο και δηκτικό για τον «μπον βιβέρ» της εγχώριας Αριστεράς, τον πιο αστό και κοινωνικό ίσως από τους «μέντορες» του Πρωθυπουργού. Σε εκείνη τη φάση, ωστόσο, η κεντρική «γραμμή» δεν σήκωνε αντίλογο: Το χρέος ορθώς είχε συνδεθεί με την αξιολόγηση –η δόση από μόνη της δεν αποτελούσε καν ασπιρίνη για το ελληνικό ζήτημα και τους κυβερνητικούς πονοκεφάλους.
Οι προσδοκίες κατέρρευσαν γρήγορα, αλλά στην Κουμουνδούρου ουδείς αυταπατάται για το εσωκομματικό «μπρα ντε φερ» που έπεται ενός πολιτικού ναυαγίου. Ο αισιόδοξος Φλαμπουράρης όμως δεν μπορεί να στοχοποιηθεί εύκολα, έστω κι αν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν μια ευκαιρία για να χτυπηθούν τα διαχρονικά αναχώματα μπροστά από τον Τσίπρα. Οχι μόνον γιατί ο 79χρονος υπουργός Επικρατείας διαθέτει βαθύτερες ρίζες στο κόμμα, αλλά πρωτίστως επειδή ο Φλαμπουράρης μπορεί ακόμη και σήμερα να ανατρέψει τυχόν σχεδιασμούς που βασίζονται σε εσωκομματικά ρήγματα. Καταγράφηκε μια φορά μετά τις ευρωεκλογές του 2009, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος ήθελε να επιστρέψει στην προεδρία του κόμματος και ο Φλαμπουράρης, με στοχευμένες κινήσεις στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, είχε διασώσει το πολιτικό μέλλον του Αλέξη Τσίπρα. Θα μπορούσε να ξανασυμβεί εάν προκύψουν εκ νέου ζητήματα αμφισβήτησης του προεδρικού imperium. Κάπως έτσι, η ενδοκυβερνητική διαμάχη περιορίζεται προσώρας στη διελκυστίνδα Παππά και Τζανακόπουλου με τους Τσακαλώτο και Χουλιαράκη.
Οι μυημένοι προεξοφλούν ότι ο Φλαμπουράρης θα εξελιχθεί σε διαιτητή της αναμέτρησης –που απώτερο στόχο έχει και την επανάκαμψη του Νίκου Παππά, έπειτα από το πολιτικό λίμιτ-ντάουν με τις τηλεοπτικές άδειες. Ο Ευκλείδης είχε επενδύσει στη διασύνδεση της αξιολόγησης με το χρέος, εκτιμώντας ότι αποτελεί βασική παράμετρο για τον οριστικό κατευνασμό των αγορών και την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην κανονικότητα. Ο Παππάς προκρίνει την ανάπτυξη ως το «κλειδί του Παραδείσου». Στην Κουμουνδούρου δεν αποκλείεται λίαν συντόμως να ενεργοποιηθούν οι πυροσβεστήρες.
Ο «γεφυροποιός» Φλαμπουράρης παρακολουθεί τις εξελίξεις, με τη βεβαιότητα ότι όσα αποφασίστηκαν στο τελευταίο Eurogroup μπορεί να αφήνουν βαθύ αποτύπωμα σε ένα κόμμα που τελείωσε οριστικά με τις αυταπάτες του. Ακόμη κι αν ο Τσίπρας τον βλέπει τους τελευταίους μήνες περισσότερο ως «δεύτερο παππού» του Φοίβου-Παύλου και του Ορφέα-Ερνέστο παρά ως κεντρικό γρανάζι της κυβερνητικής μηχανής και η συναισθηματική σχέση τους υπερτερεί της πολιτικής, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην κρίσιμη στιγμή θα προστρέξει στις συμβουλές του. Είναι μια βεβαιότητα που έχουν και οι παλαίμαχοι Αντώνης Λιβάνης και Πέτρος Μολυβιάτης –και καταγράφεται κάθε φορά που οι πομποδέκτες ανάμεσα στους παλαιούς παπανδρεϊκούς, τους καραμανλικούς και τους «φρουρούς» του Τσίπρα συντονίζονται. Το καλοκαίρι στην Αίγινα θα ληφθούν αποφάσεις.
Τελευταία Νέα