Αναζήτηση
Και τώρα τι κάνουμε; Ο ανθός της κοινωνίας μας, οι 17άρηδες, πέρασαν από τον προθάλαμο των ονείρων και βρέθηκαν ξαφνικά αιωρούμενοι στη ζοφερή πραγματικότητα να αναρωτιούνται για το μέλλον τους.
Οπως και να το κάνουμε, οι Πανελλαδικές αποτελούν ένα μικρό οχυρό. Ταμπουρωμένοι πίσω από μαθήματα, φροντιστήρια, ιδιαίτερα, με όνειρα για έναν καλό βαθμό, μια καλή σχολή, τα άγουρα νιάτα νιώθουν μια ασφάλεια.
Και έρχεται η στιγμή που το οχυρό των ονείρων καταρρέει από το συνεχές σφυροκόπημα του οργανωμένου κράτους και μετατρέπει σε καπνίζοντα ερείπια τα μελλοντικά σχέδια των νέων.
Ενα δυσκολερμήνευτο θέμα, το βάρος του άγχους, μια κακιά στιγμή, και η προσπάθεια τόσων χρόνων πάει χαμένη.
Και τώρα τι κάνουμε; Τα παιδιά δεν χρειάζονται παρηγορητικά λόγια, αλλά διεξόδους. Λόγια όπως «δεν ήρθε το τέλος του κόσμου», «η ζωή συνεχίζεται» και «οι σπουδές δεν είναι το παν» μοιάζουν με παρηγοριά στον άρρωστο.
Εκθεση της Eurostat παραδέχεται τη μεγάλη σημασία της μόρφωσης και της εκπαίδευσης στην αύξηση της απασχόλησης.
Το 2008 το 82% των νέων ηλικίας 20-34 ετών βρήκαν εργασία στην Ευρώπη των 28 το αργότερο ύστερα από τρία χρόνια μετά την αποφοίτησή τους. Λόγω της οικονομικής κρίσης το ποσοστό αυτό παρουσίασε μια κάμψη, από το 2013 όμως άρχισε να ανακάμπτει, φτάνοντας δύο χρόνια αργότερα το 76,9%.
Την ίδια χρονιά, το 58,2% των νέων 18-24 ετών που εγκατέλειψαν τις σπουδές και την εκπαίδευσή τους ήταν είτε άνεργοι είτε αδρανείς.
Ενα υψηλό ποσοστό των νέων της Ευρώπης των 28, της τάξης του 19,1%, που ήταν είτε άνεργο είτε εκτός εκπαίδευσης κινδυνεύει περισσότερο να αποκλειστεί από την αγορά εργασίας.
Και τώρα τι κάνουμε; Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Το χειρότερο που μπορούν να πράξουν όσοι δεν κατάφεραν να πετύχουν τους στόχους τους στις εξετάσεις είναι να αδρανοποιηθούν, περιμένοντας τον μπάρμπα τους να πάρει το κουτάλι της εξουσίας και να αρχίσει να τους ταΐζει. Είναι τόσοι όμως αυτοί που έχουν ανοιχτό το στόμα, ώστε όσο καλές προθέσεις και να έχει ο πολιτικάντης το νέκταρ δεν φτάνει για όλους.
