Η πιο φαρμακερή ατάκα του πρέπει να είναι αυτή που είπε τον Ιούλιο του 2015 σε ένα συνέδριο της Μπούντεσμπανκ, όταν ρωτήθηκε για τις παραινέσεις αμερικανών αξιωματούχων να διαγράψει η ευρωζώνη το ελληνικό χρέος. «Συνάντησα πρόσφατα τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου και του είπα ότι η Ευρώπη θα ήταν έτοιμη να δεχθεί το Πουέρτο Ρίκο στην ευρωζώνη αν οι ΗΠΑ δέχονταν την Ελλάδα στην περιοχή του δολαρίου» απάντησε. Κι έσπευσε να προσθέσει: «Νόμιζε ότι αστειευόμουν!».

Τα άκουσε βέβαια τότε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από τους υπερήφανους συμπατριώτες μας που μίλησαν για αποτυχημένο αστείο, ενώ μια αρθρογράφος της «Αυγής» σχολίασε ότι ο πραγματικός αντίπαλος του γερμανού υπουργού Οικονομικών είναι το «κυρίαρχο» κράτος της Eλληνικής Δημοκρατίας. Αυτά συνέβαιναν λίγες ημέρες μετά το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα και πολλοί συριζαίοι ζούσαν ακόμη στο συννεφάκι τους.

Δύο χρόνια μετά, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο Σόιμπλε είναι πάντα το κόκκινο πανί, αν και έχουμε καιρό να δούμε επαίσχυντα σκίτσα που τον παρουσιάζουν ως παράλυτο Ναζί (έχει πάρει τη σκυτάλη η Αφροδίτη Μάνου). Η κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι του καλού και του κακού: παραφράζοντας χθες τη γνωστή ρήση του Γκάρι Λίνεκερ, ο Πρωθυπουργός μας είπε ότι «στο τέλος κερδίζουν οι καλοί». Οσο για τον ίδιο τον Σόιμπλε, συνεχίζει να πετάει καρφιά. Και φαίνεται να το διασκεδάζει.

Αν ήταν άλλος στη θέση του, ίσως η γερμανική κυβέρνηση να έδειχνε μεγαλύτερη ευελιξία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ευρωζώνης. Η συνταγή όμως δύσκολα θα ήταν διαφορετική. Η επιταγή της λιτότητας αντανακλά τους συσχετισμούς στην Ευρώπη μετά την υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας. Και ο σεβασμός των κανόνων αποτελεί κεντρική, όχι γερμανική επιλογή. Είναι λοιπόν τουλάχιστον αστείο να τηλεφωνεί ο Τσίπρας στη Μέρκελ και να της ζητά να παρακάμψει το δεξί της χέρι. Οπως σχολίασε με τη γνωστή του καυστικότητα ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, τέτοιες διχόνοιες παρατηρούνται στην Ελλάδα, όχι στη Γερμανία. Στη δική του χώρα, η καγκελάριος και οι υπουργοί κινούνται στην ίδια γραμμή.

Ας κάνουμε ένα τεστ. Ας βάλουμε δίπλα δίπλα τη δήλωση «ανώνυμου κυβερνητικού αξιωματούχου» για την καυτή πατάτα που θα πάρει η Μέρκελ αν δεν υποχωρήσει ο Σόιμπλε και την αποκάλυψη του τελευταίου ότι έχει βρεθεί λύση εδώ και τρεις εβδομάδες, αλλά η Αθήνα έχει ζητήσει άλλες τρεις για επικοινωνιακούς λόγους. Ποιον από τους δύο θα πιστέψουμε; Τι από τα δύο θεωρούμε πιο αξιόπιστο: τα non paper του Μαξίμου ή τις επίσημες ανακοινώσεις του Βερολίνου, που μπορεί να μη μας αρέσουν αλλά πάντως χαρακτηρίζονται από συνέπεια;

Η απάντηση δίνεται από πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις, σύμφωνα με την οποία οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν ότι εμείς φταίμε για την κατάντια μας, όχι ο Σόιμπλε. Οι πολίτες δείχνουν να ξεπερνούν τους ηγέτες τους. Επιτέλους φαίνεται ένα φως στο τούνελ.

Τελευταία Νέα