1«Δεν πιστεύω ότι αποστολή του συγγραφέα είναι να γράφει για την πολιτική ή να είναι πολιτικός. Βασικό κίνητρο του συγγραφέα είναι να γράφει ωραίες ιστορίες. Εγώ όμως έχω ζήσει όλη μου τη ζωή σε μια έντονα πολιτικοποιημένη κατάσταση. Κάθε λέξη και φράση που γράφω έχει πολιτικό απόηχο… Γράφω για ανθρώπους παγιδευμένους σε μια πολιτική κατάσταση».
2«Σκέφτομαι συχνά ότι ο Θεός, αν αντί να πάει στον Αβραάμ και να του ζητήσει να θυσιάσει τον γιο του, πήγαινε στη Σάρρα, αυτή θα του έλεγε: “Μην τολμήσεις καν να ολοκληρώσεις τη φράση σου. Φύγε”. Θα έδινε προτεραιότητα στη μητρότητα και όχι στη θεϊκή εντολή… Σκέφτομαι την Αντιγόνη και τον Κρέοντα. Εκείνη έδωσε προτεραιότητα στην αγάπη που είχε για τον αδερφό της κι όχι στην κρατική προσταγή».
3«Στον δεύτερο πόλεμο με τον Λίβανο, έχασα τον γιο μου. Ενιωσα μέσα μου τα συναισθήματα της εκδίκησης και του μίσους… Το ερώτημα είναι πώς επιδρά πάνω σου η απώλεια. Συνηθίζεις στην απόγνωση; Πιστέψτε με, είναι πολύ εύκολο να παραδοθείς στην απόγνωση όταν σου τύχει μια τραγωδία. Το βάρος της θλίψης και της απελπισίας είναι τεράστιο. Υπάρχει ο πειρασμός της παθητικότητας και της απάθειας. Αν συνεργαστείς με αυτά, τότε γίνεσαι θύμα, κι εγώ δεν θέλω άλλο να είμαι θύμα… Βιώσαμε την απώλεια του γιου μας. Τώρα ξέρω πόσο σωτήριο είναι το γράψιμο για τη ζωή μου. Κόντευα να τελειώσω το μυθιστόρημά μου “Στο τέλος της γης”. Οταν συνέβη, δεν ήξερα αν θα μπορούσα πλέον να ξαναγράψω οτιδήποτε. Οι φίλοι μου Αμος Οζ και Αμπρααμ Γεοσούα ήρθαν την επόμενη μέρα να μας επισκεφτούν. Ηξεραν για το βιβλίο… Τους είπα ότι δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το κρατήσω άλλο στα χέρια μου, να μην το πετάξω. Τότε, ο πάντα διορατικός Αμος μου είπε: “Θα δεις, το βιβλίο θα κρατήσει εσένα”».
(Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Νταβίντ Γκρόσμαν στον Ανταίο Χρυσοστομίδη και στη Μικέλα Χαρτουλάρη, που περιλαμβάνεται στις «Κεραίες της εποχής μου ΙΙ», εκδ. Καστανιώτης, 2013. Ο Γκρόσμαν είναι από προχθές ο κάτοχος του Διεθνούς Βραβείου Μπούκερ)
Τελευταία Νέα