Ο,τι και να συμβεί η χώρα οδεύει πλησίστια (ή κι ενδεχομένως σύρεται) προς οριακά μεταίχμια. Οπου ακριβώς θ’ απαιτηθούν αποφασιστικές στρατηγικές και κρίσιμες αποφάσεις σε ομοίως κρίσιμα ζητήματα: Και ως προς την επιδεινούμενη χρεοκοπική κατιούσα. Και ως προς καίρια εθνικά ζητήματα. Οπως είναι το Κυπριακό και η κατοχύρωση αφενός και η άσκηση αφετέρου, κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υπό απειλήν εθνική επικράτεια. Ζωτικές περιοχές της οποίας ευθέως αμφισβητούνται! Και οι οποίες σχετίζονται συν άλλοις με αποθέματα υποθαλάσσιου πλούτου.
Αυτά τα ζητήματα και οι αυτονόητες παράμετροι που τα συνθέτουν, αποβαίνουν εκ των πραγμάτων αδυσώπητοι δείκτες ως προς το «εθνικώς δέον». Με συνειδητοποίηση: α) Των δυναμικών που τα προσδιορίζουν. β) Των προβλεπτών συνεπειών ενδεχομένων υποτροπών τους. Και γ) του κόστους της στρατηγικής τους διαχειρίσεως. Το οποίο συνάπτεται και προς αναγκαίες (και οπωσδήποτε ρεαλιστικές) λύσεις. Και προς την κατοχύρωση όσων συνιστούν δικλίδες ασφαλείας.
Επί παραδείγματι: Από μη λύση του Κυπριακού (που ήδη τροχιοδρομείται στην τελική του ευθεία) ή προπαντός και από ενδεχομένως κακή ρύθμιση, θ’ αναπαραχθούν με βεβαιότητα νέα και απευκταία παράγωγα. Αντίθετα: Μια κατ’ ευχήν δίκαιη διευθέτηση, θα επενεργήσει άμεσα και οπωσδήποτε θετικά στα Ελληνοτουρκικά.
Πρέπει εν προκειμένω να γίνει αντιληπτό ότι: Κυπριακό κι Αιγαιωτικά, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Με δραστική αλληλεπίδραση, που προσδιορίζεται όχι από εμάς, αλλά κυρίως από την τουρκική στρατηγική κι εκβιαστική μεθοδολογία. Κάτι που κλιμακώνεται (και θα κορυφωθεί αναλόγως) καθώς σ’ αυτό τον συσχετισμό, παρεμβάλλονται τα ενεργειακά. Τα οποία προσδίδουν σε όλο το φάσμα των διαφορών και προβλημάτων, ευρύτερη και κρισιμότερη διάσταση. Που θα παροξύνεται τόσο, όσο η οσμή των υδρογονανθράκων θα επικυρώνει τα δυνάμει αποθέματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσογειακή Λεκάνη.
Χωρίς λοιπόν περιστροφές: Εάν αίφνης η Κύπρος κρατικώς φυλλορροήσει (και αλωθεί) και αν οι πειρατικές πρακτικές της Αγκυρας εις βάρος της κυπριακής ΑΟΖ τελεσφορήσουν, αυτομάτως οι αιγαιωτικές πύλες στη νοτιοανατολική τους εκδοχή θα έχουν αποθεμελιωθεί και πέσει! Κι αυτό σημαίνει χονδρικά: Γεωπολιτικά τετελεσμένα στο Καστελλόριζο και γενικότερα στις παρυφές της Δωδεκανήσου. Τα οποία δυστυχώς δεν θα είναι αναστρέψιμα. Αφήνουμε όσα σοβούν στα βόρεια σύνορα της χώρας. Που μόνον εθελότυφλοι θα παρέβλεπαν και άνοες θα υποτιμούσαν. Με ανατασσόμενο (τον εν πολλοίς τουρκο-κηδεμονευόμενο) αλβανικό εθνικισμό. Γιατί με όσα συμβαίνουν (ή κυοφορούνται) σ’ αυτή την πλευρά της εθνικής περιμέτρου, κανένας νουνεχής του «κλεινού άστεως» δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Εκτός και αν εκ μωρίας μυωπάζει.
Ως «εν κατακλείδι»: Αυτονόητη αναδύεται (υπό το φως όσων σοβούν) η αναγκαιότητα ενός ενιαίου εθνικού μετώπου. Με την έννοια ελάσσονος έστω συγκλίσεως όσον αφορά τη στρατηγική διαχείριση των εθνικών ζητημάτων. Γιατί σ’ αυτά δεν χωρούν, ούτε διχοστασίες, ούτε παραταξιακές πολιτικές και άγονες ιδεοληψίες.
Τελευταία Νέα