Το σύστημα δεν τη σηκώνει, λένε, την αλήθεια. Προτιμά τα ψέματα και την υποκρισία παρά να διαφανεί η τρωτή και ευάλωτη πλευρά μας. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για δημόσια πρόσωπα. Για τον πολιτικό, τον σταρ, τη λεγόμενη «personalite» στον χώρο ή τη χώρα του μοιάζει σχεδόν επιβεβλημένο να μη δείχνεις τις αδυναμίες σου. Κατά σαν το (βλακώδες) «οι άνδρες δεν κλαίνε», ή, το ακόμα χειρότερο «γυναικούλα είσαι και κλαις;»…
Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Ευτυχώς κάποιοι έχουν το θάρρος, την τόλμη ή απλά τη διάθεση να μοιραστούν αυτά που τους συμβαίνουν μέσα στο πλαίσιο μιας έντιμης και ξεκάθαρης σχέσης. Ενα δείγμα εμπιστοσύνης. Οπως ο Σταύρος Θεοδωράκης: Ανακοίνωσε, επισήμως τα της υγείας του, χωρίς διάθεση να τα κουκουλώσει, να κάνει πως δεν υπάρχουν, να τα προσπεράσει ή να τα αφήσει να σέρνονται.
Παράλληλα, με τον τρόπο του απέφυγε τα κουτσομπολιά, τα σχόλια, τα λόγια πίσω από την πλάτη, τη φημολογία για τι πραγματικά συμβαίνει. Μήπως όμως τελικά δεν μας αρέσει η ντομπροσύνη, η ειλικρίνεια, το σαφές του πράγματος; Μήπως μας γοητεύει το κρυφό, η υπόνοια, οι «σάλτσες;»…
Γιατί έχουμε την τάση να αναζητούμε (και) σε μια σαφή και ξεκάθαρη συμπεριφορά το γνωστό «τι άλλο κρύβει από
πίσω;». Σαν να μην μπορούμε να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι (δημόσιοι ή μη) που αντέχουν την αλήθεια τους, και μάλιστα για ένα θέμα τόσο ευαίσθητο όπως είναι της υγείας.
Ισως γιατί έχουμε γαλουχηθεί με τη νοοτροπία ότι η ασθένεια, ο καρκίνος ειδικότερα (ακόμα χρησιμοποιούμε τον όρο «επάρατη») ή η αναπηρία είναι κάτι σαν ντροπή, σαν σημάδι στο μέτωπο. Και προτιμάμε να τη βάζουμε στο μπαούλο ή στο σεντούκι.Φοβάμαι, τελικά, ότι δενείναι οι παθόντες που αποφεύγουν την αλήθεια, αλλά όλοι οι άλλοι,οι «υγιείς». Γιατί δεν έχουν μάθει πώς να εκδηλώνουν σεβασμόκαι όχι οίκτο. Αλλά θέλει πολλή δουλειά.
