Στα πρώτα του βήματα στην Ξάνθη όπου γεννήθηκε συμμετείχε σε πολλά συγκροτήματα παίζοντας κυρίως κιθάρα σε αγγλόφωνακαι ελληνικά τραγούδια της εποχής. Ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου δεν είχε ασχοληθεί με τη δισκογραφία μέχρι που ήρθε στην Αθήνα κάπου στα 27 του και συνεργάστηκε με τον Ακο Δασκαλόπουλο, συμμετέχονταςσυνθετικά στον δίσκο της Αθηνάς Μόραλη «Τον έρωτα ρώτα». Σήμερα, ύστερα από την ολοκλήρωση της ηχογράφησης του ομότιτλου CD όπου υπογράφει τη μουσική, το έργο «Ελληνες φιλέλληνες» παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. «Εκανα τρεις προσωπικούς δίσκους, με τελευταίο αυτόν του Γεράσιμου Ανδρεάτου και μουσική για την ταινία του Μάνου Τσίζεκ “Red City” που πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2013. Παράλληλα κάνω και προσωπική δισκογραφία ως τραγουδοποιός. Νομίζω θα είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που πρόκειται να δει ο κόσμος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Είμαστε στο στούντιο εδώ και πέντε μήνες και σε πρόβες για αυτή την παράσταση».
Η πρόταση ήρθε από τον Δήμο Νικολάου Σκουφά όπου έγινε η Μάχη του Πέτα το 1822, κατά την οποία σκοτώθηκαν πολλοί φιλέλληνες. Σε συνεργασία με την Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων, την Περιφέρεια Ηπείρου και τα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων, Βαρσοβίας, Λουντ, Βερσαλλιών, Μονάχου, Σάσαρι μελοποιήθηκαν ποιήματα ελλήνων δημιουργών και φιλελλήνων, όπως ο Πούσκιν, ο Παλαμάς, ο Βαλαωρίτης, ο Λόρδος Βύρωνας. Τα εμπλεκόμενα πανεπιστήμια είχαν ήδη ξεκινήσει μια προεργασία με τους ποιητές που θα μελοποιηθούν και το εγχείρημα αγκαλιάστηκε από σπουδαίους έλληνες καλλιτέχνες που θα εμφανιστούν στο Μέγαρο. Είναι ενδιαφέρον να ακούμε π.χ. τον Σταύρο Ζαλμά να απαγγέλλει Μιστράλ ή τη Λίνα Νικολακοπούλου να απαγγέλλει Πούσκιν. Ηταν συγκλονιστικό να το ζήσω μέσα στο στούντιο και έβλεπα αυτούς τους μεγάλους έλληνες καλλιτέχνες που έχουν αφήσει αποτύπωμα στην τέχνη της εποχής μας να έχουν μπει μέσα σε αυτόν τον ρόλο και να το κάνουν δικό τους. Είχα την τύχη να λειτουργήσω δίπλα σε πολύ σπουδαίους, πρώτα ανθρώπους και μετά καλλιτέχνες. Οπως τον φίλο μου Παντελή Θαλασσινό, τη Γιώτα Νέγκα, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Μέσα μου, αντί να απομυθοποιηθούν, μυθοποιήθηκαν περισσότερο».
Μετά το Μέγαρο. «Εχω την αίσθηση ότι πρέπει να απορροφηθώ σε αυτό γιατί δεν τελειώνει εκεί. Νομίζω ότι το έργο «Ελληνες φιλέλληνες» πρέπει να ευαγγελιστεί στις γωνιές της Ελλάδας και της Ευρώπης και θα το τρέξω όσο μπορώ. Παράλληλα, ετοιμάζω την επόμενη προσωπική μου δουλειά, κάποια τραγούδια, κάποιες στιγμές –όσοι λίγο πολύ ξέρουν τα τραγούδια που φτιάχνω γνωρίζουν ότι είναι πολύ προσωπικά, σαν ημερολόγιο. Τις σκέψεις μου καταγράφω και θα παίζω γενικότερα στην Αθήνα και στην Ελλάδα. Πάντα παίζω σαν αγωνιστής πια όπως οφείλουμε να είμαστε όλοι μας».
