Ενας μακρύς εκλογικός κύκλος, που ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 2016, με τον πρώτο γύρο της primaire της Δεξιάς, ολοκληρώνεται αύριο στη Γαλλία με τον δεύτερο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών. Θα είναι η όγδοη φορά που οι γάλλοι ψηφοφόροι καλούνται στις κάλπες μέσα σε διάστημα επτά μηνών. Και η τελική πράξη της μεγαλύτερης ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος που έχει ζήσει η Γαλλία από το 1958 και την έλευση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Αυτό που αναμένεται να γίνει αύριο δεν το φανταζόταν ούτε καν ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν.

«Μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος να πιστεύει ότι, εφόσον εκλεγεί πρόεδρος, θα έχει μία προεδρική πλειοψηφία αποκλειστικά με το κόμμα του; Εγώ δεν το πιστεύω!» δήλωνε στις 28 Φεβρουαρίου ο τότε υποψήφιος του En Marche! για την προεδρία, πλέκοντας το εγκώμιο των συνεργασιών και των κυβερνητικών συμμαχιών. Σύμφωνα με τις προβλέψεις, το La République en Marche και ο κεντρώος σύμμαχός του, το MoDem, θα εξασφαλίσουν αύριο 400-455 από τις 577 έδρες της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Για την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χρειαζόταν «μόλις» 289 έδρες. Μέσα σε μόλις πέντε εβδομάδες, από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών μέχρι σήμερα, το ερώτημα «Θα καταφέρει να εξασφαλίσει ο Μακρόν κοινοβουλευτική πλειοψηφία;» μετασχηματίστηκε σε: «Θα υπάρχει αντιπολίτευση στην Εθνοσυνέλευση απέναντι στον Μακρόν;».

Οι προβλέψεις θέλουν τη Δεξιά να εκλέγει 50-110 βουλευτές, τους άλλοτε κυρίαρχους Σοσιαλιστές μόλις 15-40 βουλευτές, την Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν να κατακτά 10-23 έδρες και το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, της μεγάλης αντιπάλου του Εμανουέλ Μακρόν στον δεύτερο προεδρικό γύρο, από μία έως τέσσερις έδρες. Που σημαίνει ότι, όσον αφορά την Εθνοσυνέλευση, ο γάλλος πρόεδρος θα έχει τα χέρια του ελεύθερα να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που θέλει. Οι περισσότεροι από τους υποψηφίους της Αριστεράς που δείχνουν ικανοί να νικήσουν αύριο (ο Μανουέλ Βαλς, η Μαριζόλ Τουρέν, η Μιριάμ Ελ Κομρί…) έχουν ήδη εκφράσει την επιθυμία τους να συνεργαστούν αρμονικά με την ομάδα του LRM. Οσο για τη Δεξιά, αυτή είναι διχασμένη ανάμεσα στους υπέρμαχους μιας «εποικοδομητικής» σχέσης, όπως ο Τιερί Σολέρ ή ο Φρανκ Ριστέρ, και εκείνους μιας μετωπικής αντιπολίτευσης, όπως ο Ερίκ Σιοτί. Και είναι τόσο έντονος αυτός ο εσωτερικός διχασμός, που οι πρώτοι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να δημιουργήσουν μια αυτόνομη ομάδα, παράλληλα με εκείνη των Ρεπουμπλικανών, ώστε να στηρίξουν την πολιτική που θα εφαρμόζει ένας «δικός τους» άνθρωπος, ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ –ιδιαίτερα στον τομέα των οικονομικών μεταρρυθμίσεων.

Εκείνο το «δεν το πιστεύω!» που είχε εκστομίσει ο Μακρόν τον περασμένο Φεβρουάριο είχε και συνέχεια: «Οχι μόνο δεν είναι δυνατό, αλλά δεν είναι και ευκταίο! Γιατί θα ήταν ένα hold-up!», είχε δηλώσει τότε, όπου «hold-up», η «ένοπλη ληστεία», η «ομηρεία», η «αυθαιρεσία». Είναι το επιχείρημα που κράδαιναν την τελευταία εβδομάδα οι αντίπαλοί του μήπως και πείσουν τους ψηφοφόρους να αφαιρέσουν κάποιες έδρες από τη συντριπτική πλειοψηφία του Μακρόν. Αλλά ο καιρός των εκλογικών εκπλήξεων στη Γαλλία μάλλον έχει παρέλθει. Μέχρι νεωτέρας, φυσικά.

Τελευταία Νέα