Καθώς κλείνουν δύο χρόνια από εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού του 2015, μου έρχονται στον νου κομμάτια κι αποσπάσματα από τον πολιτικό σουρεαλισμό της τρύπιας πλέον «πρώτη φορά Αριστεράς». Τα ελικοειδή μονοπάτια των συνειρμών όμως με έφτασαν μέχρι τον Φελίνι. Και τη «Ρόμα» του. Συγκεκριμένα, στην περίφημη σκηνή της επίδειξης μόδας, που υποτίθεται ότι γίνεται στο Βατικανό, με τα άμφια που θα φορεθούν την επόμενη σεζόν. Και αναλογίζομαι την πασαρέλα της Αριστεράς που παρακολουθούμε από τον Ιανουάριο του 2015. Δεν ξέρει τι να πρωτοφορέσει κανείς. Την μπατίκ Αριστερά του Γιάννη Βαρουφάκη (δεν εκχωρώ την ελληνική γλώσσα στον εγωκεντρισμό του ανδρός, με δύο «ν» τον γράφω εγώ) και του ελαφρολαϊκού ναρκισσισμού του που κόστισε στη χώρα 80 δισ.; Την α λα Λουί ντε Φινές Αριστερά του Παναγιώτη Λαφαζάνη με τα ρεσάλτα στο Νομισματοκοπείο και τα οράματα με τη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ; Τη μουτρωμένη Αριστερά της Νάντιας Βαλαβάνη που μας έρχεται κατ’ ευθείαν από το μητριαρχικό «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα»; Τη μουσολινική Αριστερά της Κωνσταντοπούλου; Την ακροδεξιά Αριστερά του Καμμένου; Τη φορομπηχτική, νεοφιλελεύθερη και φαντασιόπληχτη Αριστερά της κυβέρνησης;

Τελικά, λέω να βάλω κάτι δικό μου. Κάτι vintage και αυθεντικό. Αυτό που μου είπε δοξασμένο στέλεχος της Αριστεράς όταν τον ρώτησα ποια είναι η πιο σημαντική κουβέντα που έχει ακούσει από την επίσης αριστερή μάνα του: «Τότε που είχες γυρίσει για λίγο καιρό στο σπίτι, ανάμεσα σε δύο εξορίες, και τους κοιτούσες όλους κάπως, επειδή εσύ δεν είχες υπογράψει, ήσουν το πιο αντιπαθητικό πλάσμα στον κόσμο».

Τελευταία Νέα