Πάντα απορώ με την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να μιλήσει ειλικρινά. Να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Διότι τα πράγματα έχουν ένα όνομα. Κι έναν αριθμό.
Ποιος είναι αυτός; Η κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές ετήσια πλεονάσματα 3,5% για το διάστημα 2018-2022.
Ξέρετε τι σημαίνει; 31,5 δισ. ευρώ ή 18% του σημερινού ΑΕΠ δημοσιονομικό πλεόνασμα σε πέντε χρόνια.
Να το πω και με το όνομά του; Η επίδοση είναι ανέφικτη!
Μπορώ να στοιχηματίσω με όποιον καλοπροαίρετο ενδιαφερόμενο ότι είναι αδύνατο να την επιτύχει μια χώρα και μάλιστα καθημαγμένη ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης.
Με 25% ανεργία και διαλυμένο παραγωγικό ιστό. Με ανύπαρκτες τράπεζες και υπερχρεωμένες ή κατεστραμμένες επιχειρήσεις. Γονατισμένη από τους φόρους. Με εξαντλημένες αντοχές. Και με μέση μεγέθυνση που οριακά υπολογίζεται (στην καλύτερη περίπτωση) σε 2%-2,5%.
Πολύ απλά, η κυβέρνηση συμφώνησε κάτι που δεν γίνεται. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Ζιμπάμπουε, ούτε στη Γερμανία.
Μόνο η Νορβηγία πλησίασε τέτοιες επιδόσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι αυτό επειδή ανακάλυψε πετρέλαιο στη θάλασσα!
Συμφώνησε κάτι που δεν μπορεί να επιτύχει κανείς. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Σόιμπλε, ούτε ο Θεός ο ίδιος.
Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν είναι πολιτική λιτότητας αλλά συνταγή εξαθλίωσης. Καμία ανοιχτή κοινωνία και καμία δημοκρατική πολιτεία δεν το αντέχει.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση συνομολόγησε μια καταστροφή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν την πάπια. Οχι μόνο επειδή έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, αλλά και επειδή δεν χολοσκάνε. Την επόμενη πενταετία προετοιμάζονται να την περάσουν στις καφετέριες της γειτονιάς τους.
Για την ταμπακέρα δεν μιλάει ούτε η αντιπολίτευση. Μόνο ευφυολογήματα για πήχεις και γραβάτες.
Δεν προειδοποιούν. Δεν απορρίπτουν. Δεν ξεκαθαρίζουν τι θα κάνουν. Στα δικά τους χέρια όμως θα περάσει το πρόβλημα.
Ενδεχομένως δεν θέλουν να συγκρουστούν με τους δανειστές, μια σύγκρουση πάντως την οποία αποκλείεται να αποφύγουν αν δεν θέλουν να διαλυθεί η χώρα.
Αλλά υπάρχει, βλέπετε, παραδοσιακά μια μερίδα της Κεντροδεξιάς που ακούει «σύγκρουση» και παθαίνει τσιρλιλί –κάπως έτσι δεν κάηκε η Αθήνα το 2008;
Το 1993, ο πρόσφατα εκλιπών Χέλμουτ Κολ δήλωνε ότι μια χώρα «δεν είναι πάρκο αναψυχής όπου οι συνταξιούχοι είναι όλο και πιο νέοι, οι φοιτητές όλο και πιο ηλικιωμένοι, τα ωράρια εργασίας όλο μικρότερα και οι διακοπές όλο μεγαλύτερες».
Τότε πολλοί άφριζαν που τον άκουγαν. Αλλά ο Κολ ήταν ένας πολιτικός που έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους.
Κι έτσι καταντήσαμε να ζούμε με δανεικά από τους διαδόχους του.
