Εχω ακούσει έλληνα πολιτικό να διηγείται ότι κάποτε, σε γενική συνέλευση σχολής, τα πράγματα ήσαν άσχημα, φαινόταν να διαμορφώνεται πλειοψηφία εναντίον της παράταξής του. Οταν λοιπόν στο βήμα ανέβηκε επίφοβος αντίπαλος, κάποια κοπελιά της παράταξής του τραβήχτηκε λίγο παράμερα και έκανε την κλασική κίνηση αποπροσανατολισμού της Σάρον Στόουν: ανέβασε τη φούστα της και άνοιξε τα πόδια της. Ο ομιλών την είδε, αιφνιδιάστηκε, τα έχασε, μπερδεύτηκε, του έφυγε ο οίστρος, ξέχασε τα επιχειρήματά του, μιλούσε σαν ημιπληγικός –η παράταξή τους κέρδισε την ψηφοφορία, αφηγούνταν πολύ ευχαριστημένος ο πολιτικός· ο οποίος, καίτοι είχαν περάσει δεκαετίες και ήταν ώριμος πια, δεν έβλεπε την πράξη σαν κακοήθεια ή έστω σαν κακόγουστη μετεφηβική πρόκληση αλλά σαν ευφυή κίνηση που είχε κατατροπώσει τον αντίπαλο. Στον πολιτικό ανταγωνισμό, όλα επιτρέπονται. Το θέμα είναι να νικάς.
Το θυμήθηκα διαβάζοντας για τα πέη που διακίνησε ο κ. Καμμένος από το twitter και για τους όρχεις που εξαπέλυσε ο κ. Παππάς εναντίον πρώην συνεργάτη του –δεν το έκαναν καν παράμερα, ήξεραν πως εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, θα τα έβλεπαν. Σαν να είχε ανέβει η φοιτήτρια στο βήμα και να είχε σηκώσει τη φούστα για να μαζέψει ψήφους υπέρ της παράταξής της –ή μάλλον να την είχε ρίξει, για να μπορεί μετά να πει ότι «έπεσε κατά λάθος», όπως υποστήριξαν οι δύο υπουργοί για τα δύο tweets, ότι «έφυγαν κατά λάθος». Αλλά λέξη δεν είπαν για το τι έπραξαν με τους υπευθύνους ώστε να μην επαναλάβουν το λάθος· ούτε καν συγγνώμη δεν ζήτησαν για τη χυδαιότητα που πλημμύρισε τη δημόσια σφαίρα.
Η στερεοτυπική εικόνα που έχουμε για τέτοια περιστατικά είναι κάποιου τύπου που κυκλοφορεί με καμπαρντίνα, γυμνός από κάτω, και την κατάλληλη στιγμή την ανοίγει, να επιδείξει τα προσόντα του. Μπορεί να μην είναι διαστροφή, απλώς σε κάποια προηγούμενη ζωή τους οι επιδειξίες ήσαν τα μοντέλα του Πραξιτέλη για τον Ερμή και του Μιχαήλ Αγγελου για τον Δαυΐδ. Γιατί τα θεωρούμε έργα τέχνης αυτά και όχι τις τουιτικές πόζες των κ.κ. Καμμένου και Παππά; Τις κατά λάθος, έστω –έχουν γραφεί πολλά ερμηνευτικά για την «ψυχολογία των λαθών» και προς επίρρωσίν τους έρχεται η απουσία συγγνώμης.
Σίγουρα, το να χαστουκίζεις είναι χειρότερο από το να επιδεικνύεις συμβολικά τα αχαμνά σου· άλλωστε στην πρώτη περίπτωση κινδυνεύεις να βρεθείς στο δικαστήριο, ενώ στη δεύτερη μπορεί να αξιωθείς να σου στήσουν γυμνό ανδριάντα στον περίβολο της Βουλής, δίπλα σε αυτόν του Βενιζέλου. Σε στύση, φυσικά.
