Αναζήτηση
Kακώς τα βάζουμε με τον υπουργό. Θα έπρεπε, αντίθετα, να του χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Γιατί αποκαλύπτει επιτέλους, έστω και από «ανθρώπινο λάθος», την ανομολόγητη ώς τώρα στάση της κυβέρνησής του για όλα τα ζητήματα που απασχολούν αυτόν τον τόπο, είτε είναι πολιτικά είτε νομικά, κοινωνικά ή ηθικά. Μια στάση που συμπυκνώνεται σε ένα επικό «στ’ αρχ…α μας».
Στήνουμε ένα ολόκληρο σόου γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες και το Συμβούλιο της Επικρατείας το χαλάει; Στ’ αρχ…α μας. Παίζουμε θέατρο στο ένα Eurogroup μετά το άλλο, κάνουμε ότι διαπραγματευόμαστε σκληρά και στο τέλος μάς βγάζει στη σέντρα ο Σόιμπλε; Στ’ αρχ…α μας. Παραιτείται ξαφνικά ο διευθύνων σύμβουλος που υποτίθεται ότι τοποθετήσαμε στη δημόσια τηλεόραση για να την εξυγιάνει; Στ’ αρχ…α μας. Προκαλούμε γενική κατακραυγή μπλοκάροντας ψήφισμα της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα; Στ’ αρχ…α μας. Αυτή είναι σήμερα η κραυγή που μας ενώνει και μας δονεί.
Υπάρχει ακόμη, είναι η αλήθεια, μια ατολμία, μια σεμνοτυφία. Σαν κάτι να συγκρατεί αυτούς τους ανθρώπους και να μην τους αφήνει να εκδηλώσουν την αισθητική τους ελεύθερα, αλογόκριτα, χωρίς ενοχές. Ο Πολάκης τουλάχιστον δεν κωλώνει: αυτός είμαι, μάγκες, και καμαρώνω. Ο Παππάς γιατί μαζεύει το απολαυστικόretweetτου και δεν το αφήνει να διαδοθεί, να αναπαραχθεί, να γίνειviral; Ο Καμμένος γιατί δεν τολμά να υιοθετήσει αυτά τα υπέροχα πέη; Η Ακριβοπούλου γιατί σβήνει την πρωτοποριακή της ανάρτηση και δεν βγαίνει να πει ότι, είτε στο πλατό είτε σταsocial media,θα εκφράζεται όπως γουστάρει γιατί είναι εξουσία; Φοβούνται κάτι; Ή με το κρυφτούλι αυτό διασκεδάζουν περισσότερο στις παρέες τους;
Πρόκειται ουσιαστικά για το τελευταίο ταμπού που ετοιμάζεται να σπάσει αυτή η κυβέρνηση. Γιατί αν είναι αλήθεια ότι το πάνω χέρι στο Μαξίμου το έχουν τον τελευταίο καιρό ο Παππάς και ο Τζανακόπουλος, με τους πιο σοβαρούς Τσακαλώτο και Χουλιαράκη να έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, η –έστω και δάνεια –κραυγή του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής θα ακούγεται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο απειλητικά. Η συμφωνία της περασμένης Πέμπτης έδωσε στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τράτο τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές, αν όχι κανέναν χρόνο ακόμη. Γιατί λοιπόν να μην το γλεντήσουν;
Εχουμε κακά νέα για τον Αριστείδη Μπαλτά, που είχε χαρακτηρίσει πέρυσι το Ελληνικό «στρατηγική ήττα» στον δρόμο προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Αυτά τελείωσαν. Εχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο: τον «στ’ αρχ…σμό», που μπορεί να είναι δημοκρατικός, μπορεί και όχι. Μια γεύση πήραμε με τη στάση του Πρωθυπουργού όταν του μιλούσε ο Μπαράκ Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα. Μια άλλη εκδοχή, πιο υπερήφανη, βλέπουμε στη φωτογραφία του Νίκου Κοτζιά με τον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ που δημοσίευσαν προχθές «ΤΑ ΝΕΑ». Κι είναι ακόμη τ’ αμπάρια του ΣΥΡΙΖΑ γεμάτα, πανάθεμά τα.
