Δηλητήριο

Στον έρωτα με την πρώτη ματιά η λογική είναι το πρώτο θύμα του συναισθήματος.

Φανταστείτε αυτή την ορμή να την καλουπώσετε με τη βοήθεια της επιστήμης μετατρέποντας την εσωτερική έκρηξη σε ελεγχόμενη διαδικασία. Η μαγεία θα εξαερωθεί και ο ωκεανός των συναισθημάτων θα αποξηρανθεί.

Σε μια παρόμοια φάση ευνουχισμού οδηγούν το ποδόσφαιρο οι ινστρούχτορες του αθλήματος με την εισαγωγή του βίντεο-ριπλέι.

Η εικόνα να περιμένουν οι ποδοσφαιριστές τον διαιτητή πότε θα ολοκληρώσει τη συζήτηση μέσω της ραδιοεπικοινωνίας, με τους συναδέλφους του που ελέγχουν το βίντεο-ριπλέι για να δείξει σέντρα ή να ακυρώσει το γκολ, είναι αποκαρδιωτική.

Ολοι οι εμπλεκόμενοι δυσανασχετούν, αλλά κανείς δεν τολμά να πει ανοιχτά πως το βίντεο-ριπλέι είναι μια αποτυχία. Φοβούνται να εκφράσουν δημόσια τη γνώμη τους γιατί πιστεύουν πως θα θεωρηθούν αντίπαλοι της δικαιοσύνης. Διότι αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των καρεκλοκένταυρων: η δικαιοσύνη.

Τα γήπεδα όμως δεν είναι δικαστικές αίθουσες. Είναι χώροι διασκέδασης, χαράς, ενθουσιασμού. Τα λάθη δεν είναι απλά μέρος του παιχνιδιού. Είναι η κινητήρια δύναμή του.

Επειτα από έναν αγώνα κανείς δεν ασχολείται με το σωστό, παρά μόνο με το λάθος. Είτε είναι αυτό του τερματοφύλακα, είτε του επιθετικού, είτε του διαιτητή ή του βοηθού του. Η FIFA δηλητηριάζει τη χαρά του παιχνιδιού και το χειρότερο, χαίρεται γι’ αυτό.