Αυτογκόλ. Δύο στα δύο. Δύο φορές αποπειράθηκε ο Πρωθυπουργός στις συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς να διαχειριστεί την αμηχανία του με χιούμορ και στις δύο έσπασε τα μούτρα του στο τείχος των πρωτογενών του ελλειμμάτων. Την πρώτη όταν είπε στον Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος πριν από πέντε μέρες είχε χειρουργηθεί για αφαίρεση όγκου και πριν από δύο είχε βγει από το νοσοκομείο, ότι του φαίνεται αδυνατισμένος, αλλά να μην ανησυχεί, γιατί «εδώ θα σε ταΐσουμε καλά». Και τη δεύτερη όταν απάντηση σε σχόλιο της Φώφης Γεννηματά για τα δύο Μνημόνια που έχει υπογράψει, «θα πάρουμε και τον Γιώργο (Παπανδρέου) μαζί να πάμε στο Καστελλόριζο». Αν επρόκειτο απλώς περί έλλειψης χιούμορ, κομμάτια να γίνει. Οσο και αν το χιούμορ είναι ένδειξη ευφυΐας, δεν θεωρώ ότι συνιστά βασικό προσόν για ένα Πρωθυπουργό. Πρόκειται όμως για κάτι πολύ χειρότερο.
Ο τρόπος που ο Πρωθυπουργός αστειεύεται και χασκογελάει δημοσίως, το είδος της μαγκιάς που επιστρατεύει όταν –νομίζει ότι –χρειάζεται σε επίσημες εμφανίσεις, ακόμη και η γλώσσα του σώματός του σε συναντήσεις του με αξιωματούχους ξένων χωρών (ιδιαίτερα το πώς «χύνεται» στις βαθιές πολυθρόνες) φανερώνουν ότι έχει μηδαμινή συναίσθηση του θεσμικού του ρόλου. Το γεγονός όμως ότι το φαινόμενο όσο πάει και χειροτερεύει με κάνει να υποπτεύομαι κάτι χειρότερο. Οτι όλο αυτό είναι στην πραγματικότητα ο τσαμπουκάς της εξουσίας. «Ετσι είμαι και σε όποιον αρέσει». Η αμετροέπεια ενός τύπου που επειδή δεν ξέρει και δεν μπορεί να προσαρμόσει τον εαυτό του στην πραγματικότητα, θέλει να φέρει την πραγματικότητα στα δικά του μέτρα.
