Τέσσερις Κυριακές, δύο για τις προεδρικές εκλογές και άλλες δύο για τις βουλευτικές, χρειάστηκαν για να μεταμορφωθεί ο Εμανουέλ Μακρόν από πρώην υπουργός και απλός υποψήφιος σε πρόεδρο και νικητή.

Οι Γάλλοι έδειξαν από νωρίς την επιλογή που θα έκαναν. Διάλεξαν έναν νέο πολιτικό, σχετικά άφθαρτο και με επαγγελματικό παρελθόν.

Συγχρόνως, όμως, με το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, απέδειξαν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να παραδοθούν στον «τυφώνα Μακρόν»: Με μια καθαρή πλειοψηφία μεν, αρνήθηκαν, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, να δώσουν «λευκή επιταγή». Προτίμησαν τη δημοκρατία, που θέλει μια σχετικά ισχυρή αντιπολίτευση και πολλά κόμματα μέσα στη Βουλή.

Παράλληλα θέλησαν να δώσουν κι ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, ανάμεσά τους, και τους ίδιους τους νικητές.

Η μεγάλη αποχή φανέρωσε την κούραση του γαλλικού λαού στις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, που έφτασαν τις οκτώ μέσα σε έναν χρόνο, μαζί με τις προκριματικές για τους υποψήφιους προέδρους. Το δεξιό κόμμα δεν καταποντίστηκε ενώ το ακριβώς αντίθετο συνέβη στον ακροδεξιό συνδυασμό της Μαρίν Λεπέν.
Ο Εμανουέλ Μακρόν πάντως πρέπει να πήρε και το μάθημά του με τη μη εκλογή της προγονής του: Η κόρη της Μπριζίτ, Τιφέν Οζιέρ, δεν εξελέγη στην πόλη Τουκέ, όπου ο ίδιος ψηφίζει και διατηρεί την εξοχική του κατοικία.

Οι συντοπίτες του προτίμησαν

τον δήμαρχο και υποψήφιο του δεξιού κόμματος, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα κόντρα στην οικογενειοκρατία. Ενας συμβολισμός

με νόημα.

Κι εδώ είναι το παράδοξο: Ενα από τα πρώτα πέντε μέτρα που ανακοίνωσε άμα τη αναλήψει της προεδρίας του, ήταν η «ηθικοποίηση της πολιτικής ζωής». Απαγορεύοντας τους διορισμούς συγγενών ή μελών της οικογένειας πολιτικών σε γραφεία και διοικητικά συμβούλια.

Ο ίδιος έριξε στη μάχη την προγονή του, σε μια περιοχή που πίστευε ότι ελέγχει. Αλλά την πάτησε. Διόλου απίθανο να του βγει, τελικά, σε καλό.

Τελευταία Νέα