Δέκα και μισή το πρωί στην Πλατεία Ομονοίας, από την πλευρά της οδού Αθηνάς, πιο συγκεκριμένα στη συμβολή της με την ξεκινημένη λίγα μέτρα πιο πάνω οδό Σταδίου. Μια γυναίκα, γύρω στα 55, μαυροφορεμένη, με πρόσωπο ευγενικό, παρά την ολοφάνερα επιθετική του έκφραση, αντιλαμβάνεται από κάποια απόσταση πως ένας περαστικός έχει μόλις πετάξει στο δοχείο απορριμμάτων, το ενσωματωμένο σε έναν στύλο, ένα διαφανές πλαστικό ποτήρι του καφέ. Σπεύδει με ταχύτητα –σάμπως και απειλούνταν να την προλάβει κάποιος άλλος –στο δοχείο, αδράχνει το διαφανές πλαστικό ποτήρι και με ένα καλαμάκι που ήδη έχει βγάλει από την τσέπη της αρχίζει να ρουφάει τα υπολείμματα του καφέ –θα είχε, δεν θα είχε απομείνει καφές ύψους ενός δύο εκατοστών.
Ο αιφνιδιασμός που θα αισθανόταν κανείς θα παρέμενε απαρατήρητος, ενδεχομένως και ασχολίαστος, αν την ίδια στιγμή δεν προλάβαινε μια πολύ νεότερη γυναίκα, γύρω στα 35, με ολοφάνερη δυσκολία στο βάδισμα, και δεν έχωνε το δικό της καλαμάκι στο ίδιο πλαστικό ποτήρι, όταν δεν είχαν απομείνει πια παρά ελάχιστες σταγόνες καφέ. Θα πρέπει οι δύο γυναίκες να ήταν φίλες –ή μήπως συγγενείς ή γειτόνισσες; –γιατί η κίνηση της δεύτερης να μοιραστεί όσο καφέ είχε απομείνει δεν προκάλεσε στην πρώτη καμία ενόχληση ή απορία. Απλά δεν την περίμενε ώστε να καταναλώσουν ισόποσα το ρόφημά «τους».
Θέλεις – δεν θέλεις, δεν γίνεται να μη σκεφτείς ότι δυο γυναίκες –θα μπορούσε να είναι και άντρες –που ζουν ανάμεσά μας και έχουν τις ίδιες με όλους μας παραστάσεις κάθησαν νωρίς το πρωί της ίδιας ημέρας που τις «συνάντησες» ή το βράδυ της προηγουμένης και κατέστρωσαν ένα σχέδιο για το πώς θα εξασφαλίσουν ανέξοδα τον καφέ ή όσο φαγητό χρειάζονταν, προκειμένου να μην πεινάσουν, έχοντας κατά νου τους κάδους των σκουπιδιών. Συζήτησαν σοβαρά μεταξύ τους και όχι η καθεμία με τον εαυτό της, κατά μόνας, με τόσο υπολογισμό όσο τουλάχιστον θα φανταζόταν κανείς ως προϋπόθεση για κρίσιμες, καθολικού χαρακτήρα πολιτικές αποφάσεις, για κάτι δηλαδή που θα έκανε όλους εμάς τους υπόλοιπους το λιγότερο να ανατριχιάσουμε σε περίπτωση που θα αισθανόμασταν ότι μας αφορά.
Οποιος νιώθει ως κάτι αμελητέο τη σοβαρή συζήτηση δυο γυναικών, για το πώς είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί ο επιούσιος με το να ξεδιαλέγει κανείς τα απορρίμματα, και ότι αυτήν τη συζήτηση ή άλλες σχετικές με το να τις χρεώνουμε στην κρίση δικαιολογούμαστε να κοιμόμαστε ήσυχοι, δεν ξέρει τι του γίνεται. Πρόκειται για μια συζήτηση σκέτο δυναμίτη στα θεμέλια της κοινωνίας όσο και οι βόμβες της πιο ανατρεπτικής οργάνωσης. Με την τύχη να οργανώνει –όπως πάντα –μεγαλοφυώς αποκαλυπτικές συμπτώσεις. Ετσι όπως το μεσημέρι της ίδιας ημέρας που οι δυο γυναίκες στην περιοχή της Ομόνοιας προσπαθούσαν να στανιάρουν με τα κατακάθια ενός καφέ, τα ραδιόφωνα ανακοίνωναν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Οσο σημαντική κι αν είναι η απόδοσή τους σε κάτι που δεν θα είναι εύκολο να ξεκαθαριστεί, θα χωλαίνει η σημασία τους, αφού υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν για την τροφή τους στα σκουπίδια.
Τελευταία Νέα