Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύτηκε μια έρευνα με αντικείμενο την εμπιστοσύνη των πολιτών σε δώδεκα θεσμούς και τη μεταβολή αυτής της εμπιστοσύνης σε σχέση με το 2003. Ο θεσμός τον οποίο εμπιστεύονται περισσότερο οι Ελληνες είναι πάντα ο Στρατός, έστω κι αν το σχετικό ποσοστό (60,5%) εμφανίζεται μειωμένο κατά 6,5 ποσοστιαίες μονάδες. Και ο θεσμός τον οποίο εμπιστεύονται λιγότερο είναι πλέον τα πολιτικά κόμματα (το 2003 ήταν τα συνδικάτα).
Το ποσοστό που τους αναλογεί είναι μόλις 5,5%, μειωμένο κατά 43 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με πριν από μια 15ετία!
Το Ποτάμι δεν ξεκίνησε ως πολιτικό κόμμα, αλλά περισσότερο ως απάντηση. Κάτι σαν το «Εμπρός!» του Μακρόν, ας πούμε. Στους πολίτες άρεσε ακριβώς αυτό. Οπως τους άρεσε και ο αρχηγός του –κι ας ξεκίνησαν τη βρωμοδουλειά τα τρολ από την πρώτη ημέρα. Αλλά μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία έχει ανάγκη από κόμματα για να λειτουργήσει. Το κατάλαβε κι ο Μακρόν. Αντισυστημικά συστημικό, αντισυμβατικά φιλελεύθερο, αντιλαϊκιστικά ριζοσπαστικό, το Ποτάμι δεν μπόρεσε να διατηρήσει το μομέντουμ του. Επεσε θύμα κι αυτό του περιρρέοντος ελλείμματος εμπιστοσύνης. Αλλά ο αρχηγός του παρέμεινε στις πρώτες θέσεις της δημοτικότητας. Κι ας ανέλαβε προσωπικά την αποδόμησή του ο Καμμένος. Ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό.
Ποιο είναι το μυστικό του Θεοδωράκη; Η αμεσότητά του. Είναι ένα προσόν που απέδειξε για άλλη μια φορά μέσα από την περιπέτεια της υγείας του. Δεν έκρυψε τίποτα από την κοινή γνώμη: σεβάστηκε απολύτως το δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν. Δεν υποβάθμισε ούτε δραματοποίησε. Τους λίγους κατ’ επάγγελμα ασεβείς τούς παρέδωσε με τη στάση του στη γενική χλεύη. Κι όταν κλήθηκε στο καθήκον, δύο μόλις ημέρες αφότου είχε πάρει εξιτήριο, δεν δίστασε να ανταποκριθεί. Τον βλέπαμε χθες να μιλάει στους δημοσιογράφους μετά τη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό και δεν το πιστεύαμε. Μάλλον ούτε κι οι γιατροί του.
Το Ποτάμι έκανε ένα στρατηγικό λάθος: στην προσπάθειά του να εμφανιστεί ως το καινούργιο στην πολιτική σκηνή, επιτέθηκε ισοπεδωτικά σε κάθε τι «παλιό». Η πιο ουσιώδης διάκριση μεταξύ των πολιτικών, όμως, δεν είναι ανάμεσα στους παλιούς και τους καινούργιους, αλλά ανάμεσα στους έντιμους και τους διεφθαρμένους, τους μαχητικούς και τους άτολμους, εντέλει τους ενδιαφέροντες και τους ανιαρούς. Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα. Το διαπιστώσαμε χθες, ακούγοντας το πρωί κάποια ηχητικά ντοκουμέντα με πρωταγωνιστή έναν ισοβίτη και το βράδυ τον Θεοδωράκη να καταγγέλλει τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που απειλούν να σαμποτάρουν για άλλη μια φορά την επίλυση του Κυπριακού.
Η παγκόσμια ιστορία έχει δείξει τη σημασία των προσώπων στην επίλυση των μεγάλων κρίσεων και στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική. Τα πιο ενδιαφέροντα πολιτικά βιβλία είναι οι βιογραφίες. Ο Θεοδωράκης πρέπει να επιστρέψει σύντομα στη Βουλή.
