Ο Πρωθυπουργός το είπε. Σε κάνα χρόνο από τώρα θα πάρει τον «Γιώργο» και τη Φώφη Γεννηματά μαζί του στο Καστελλόριζο για να αναγγείλει από εκεί την έξοδο από τα Μνημόνια. Θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. Μια ευχάριστη εκδρομή ή ένα χαριτωμένο τρολάρισμα απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό, μια καλή διαφήμιση για το νησί και ένας ύμνος στο αιγαιοπελαγίτικο φολκλόρ. Θα μπορούσε να είναι ακόμη και η ζωντανή απόδειξη ότι στην τουριστική βιομηχανία χωράει επιπλέον ένας θεματικός τουρισμός, ο πολιτικός.
Δεν θα ήταν όμως, σε καμία περίπτωση, το τέλος της επιτροπείας. Και το θέμα δεν είναι αν το αντιλαμβάνονται οι τουρίστες του Καστελλόριζου. Είναι αν το πιστεύει ο ίδιος Πρωθυπουργός. Αν θεωρεί ότι το αφήγημα της εξόδου από την κρίση μπορεί να υπηρετηθεί σε τέτοιο εύρος δυσαρμονίας με το κοινωνικό σώμα. Αν μια πραγματικότητα, παράλληλη και εικονική, μπορεί να υποσκελίσει μια πραγματικότητα σκληρή και καθόλου φολκλόρ. Αν πιστεύει ότι η επιμονή σε αυτή την ανάγνωση μπορεί να εισπραχθεί από τους πολίτες ως κάτι λιγότερο από κοροϊδία.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει τυφλή εμπιστοσύνη στις επικοινωνιακές του δεξιότητες. Και φαίνεται να ποντάρει στην κοινωνική κόπωση, στον χρόνο που περνάει, σε κάποια μοιρολατρία. Ολα αυτά, όμως, δεν είναι υλικά που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Μάλλον συνθέτουν το μείγμα μιας νέας αυταπάτης. Αυτής που προσπάθησε να διαλύσει ο «Γιώργος» με την αποδοχή της πρωθυπουργικής πρότασης και τη διάθεση να εξηγήσει στον Πρωθυπουργό «πώς μας χρεοκόπησε ο φίλος σου ο Κώστας και πώς ο Αντώνης κι εσύ μας φορτώσατε άλλα πέντε χρόνια Οδύσσειας». Πολιτικός τουρισμός, ναι. Αλλά με εξτρίμ σπορ.
