Η παράσταση που προτείνει ο Θοδωρής Γκόνης στο πλαίσιο του φεστιβάλ αποτελεί ουσιαστικά μια ξενάγηση στους μαιάνδρους του Εθνικού Κήπου. Με τον τίτλο: «Εθνικός Κήπος – Περίπατος μαθητείας και αλητείας», το κοινό ξεκινάει την περιήγηση στην άγνωστη λογοτεχνική, πολιτική και κοινωνική Ιστορία ήδη από την είσοδο της Λεωφόρου Αμαλίας. Από τις επτά το απόγευμα και μέχρι τη δύση του Ηλίου ηθοποιοί, τραγουδιστές και φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών αναλαμβάνουν ρόλο ξεναγού. «Επειδή υπάρχει η γειτνίαση του Εθνικού Κήπου με τη Βουλή, βρίσκονται κάτω από τη σκιά της κοινής μοίρας» λέει ο Θοδωρής Γκόνης. «Δεν είναι μόνο τα δέντρα που σκιάζουν, είναι και η Ιστορία που σκιάζει τον Κήπο, καθώς περνάει από αυτόν όλη η ελληνική Ιστορία και από τους κατοίκους που την κατοικούν, τα σιωπηλά αγάλματα δηλαδή, από τον Διονύσιο Σολωμό, τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τον Ζαν Μορεάς, μέχρι τον Καποδίστρια και τον Ιωάννη Εϋνάρδο, αλλά και όσους τον έχουν ζήσει όπως η βασίλισσα Αμαλία που τον έφτιαξε, ο αρχικηπουρός και γεωπόνος Φρειδερίκος Σμιθ, ο γάλλος κηποτέχνης Φρανσουά Μπαρό που έφτιαξε την καλλιτεχνική πλευρά του κήπου. Παρεμπιπτόντως, ο τελευταίος ήταν ο παππούς του ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου».

Η παράσταση. «Οι ηθοποιοί είναι και ξεναγοί και με τον τρόπο τους διηγούνται, αφηγούνται, εξιστορούν και πού και πού παίζουν μέσα στον Κήπο. Τι πιο ωραίο από το να ακούγεται ένα ποίημα του Παλαμά στην πέργκολα της Αμαλίας, όπου ο ποιητής έκανε τον περίπατό του καθημερινά κάθε απόγευμα; Εξι θεατρολόγοι, εξάλλου, βοηθούν σε ένα garden party που στήνεται μέσα στον χώρο. Επειδή ζω στο κέντρο της Αθήνας, ο Κήπος ήταν πάντα για μένα ένα καταφύγιο και έχω διαβάσει αρκετά βιβλία εκεί. Πολλά λογοτεχνικά βιβλία ξεκινάνε ή έχουν σελίδες μέσα από τον Κήπο όπως του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, το “Λεμονοδάσος” του Κοσμά Πολίτη, σκηνές από θεατρικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη, το ημερολόγιο της Πολυδούρη έχει συναντήσεις με τον Καρυωτάκη στον Κήπο κ.ά.».

Η ιστορία του Κήπου. «Κατά το ήμισυ της ζωής του ήταν στη διάθεση της βασιλικής οικογένειας και έφερε τον τίτλο Βασιλικός Κήπος. Αργότερα έγινε δημόσιος, μετά ονομάστηκε Εθνικός, θα μπορούσε να είναι και αθηναϊκός, αλλά παραμένει ο κήπος της Αμαλίας καθώς εκείνη τον δημιούργησε. Ενας από τους τελευταίους εν ζωή διευθυντές του Κήπου ήταν ο Νικόλαος Ταμβάκης, ο οποίος έδωσε μεγάλο αγώνα και έχει βγάλει και ένα αρκετά κατατοπιστικό βιβλίο. Ο Κήπος ακολούθησε τις περιπέτειες της εθνικής και πολιτικής ζωής της χώρας και λόγω της θέσης του, που είναι μεσοτοιχία θα λέγαμε με τη Βουλή. Εχει ωστόσο, μια τριπλή λειτουργία, ίσως η μοναδική στις εποχές. Είναι και πάρκο και κήπος αλλά και βοτανικός κήπος. Είναι από τους καλύτερους στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με 500 είδη φυτών. Η ένταση της ζωής δεν μας επιτρέπει να ζούμε τον Κήπο όπως πρέπει. Παλιά βλέπαμε ανθρώπους να ρεμβάζουν και να διαβάζουν, ενώ τώρα όλο και λιγότερους βλέπουμε. Και ο Κήπος έχει περάσει τα βάσανά του σαν να είναι ένας άνθρωπος, πέρα από τις παλιές καταστροφές που το 1850 κάηκαν σε μια μεγάλη παγωνιά τα πάντα, μετά το 1852 έγινε μια ανεμοθύελλα, στην Κατοχή ήταν έτοιμος να ξεραθεί και πρόσφατα με το μετρό, που έφτιαχναν τις σήραγγες και χάθηκαν τα νερά από το Πεισιστράτειο Υδραγωγείο, αλλά ευτυχώς τώρα επανήλθαν».

Τελευταία Νέα