Πάμε σινεμά

Αγαπημένη

«Απέραντο γαλάζιο»: Το ρήγμα ανάμεσα σε κοινό και κριτικούς διευρύνθηκε όσο ποτέ το 1988, όταν δηλαδή το –γυρισμένο εν μέρει στην Ιο, την Αμοργό και τα Κουφονήσια –φιλμ του Λικ Μπεσόν έκανε την έξοδο του στις ελληνικές αίθουσες: το κοινό τις κατέκλυσε παραληρώντας ενώ οι κριτικοί μίλησαν για «κενή άσκηση ύφους» και για «καρτ-ποσταλική μελούρα». Η αλήθεια, σήμερα, φαντάζει κάπου στη μέση: ναι, οι χαρακτήρες των Ζαν-Μαρκ Μπαρ και Ζαν Ρενό είναι όντως θεαματικά επιφανειακοί, αλλά ό,τι λείπει από αυτούς μάς το δίνει μια φιλμογράφηση διόλου εφετζίδικη: λίγες ταινίες έχουν αποτυπώσει αυτή τη λυρική διάσταση του υγρού στοιχείου όπως το «Απέραντο γαλάζιο», και είναι αυτό το στοιχείο που κορυφώνει μέσα μας το συναίσθημα εκείνο που συναντάμε σ’ αυτούς τους ήρωες.

Ειλικρινές

«Ευαίσθητες χορδές»: Παιδιά που παίζουν απέναντι στον φακό με μια απαράμιλλη φυσικότητα και, την ίδια στιγμή, μοιάζουν να απέχουν απ’ αυτό τον τόσο χαρακτηριστικό επαγγελματισμό που συναντάμε στα αντίστοιχα αμερικανικά φιλμ. Σε πρώτο πλάνο, η φιλία της Μαρί, αφοσιωμένη στο σχολείο και το βιολοντσέλο, και του Βικτόρ, «μάγκας» και δημοφιλής συνομήλικός της, αλλά σκράπας στα μαθήματά του. Εκείνη χάνει σιγά σιγά την όρασή της, εκείνος την ερωτεύεται και της υπόσχεται να τη βοηθήσει να κρατήσει το «μυστικό της» για να περάσει τις εξετάσεις στο ωδείο. Πίσω από την ίντριγκα, που μοιάζει αφελής (ΟΚ, ταινία για παιδιά είναι), υπάρχει που λέτε αυτή η ειλικρίνεια. Που, για να αποτυπωθεί σε φιλμ, απαιτείται μεγάλη κινηματογραφική τέχνη.

Περνάς καλά

«Εκδίκηση με στυλ»: Εχει σημασία η ορθολογική μελέτη του στόρι και η βαριά κριτική τής –αντικειμενικά, ανέμπνευστης –σκηνοθεσίας, όταν παρακολουθείς τους Μόργκαν Φρίμαν, Μάικλ Κέιν και Αλαν Αρκιν να ληστεύουν μια τράπεζα; Η αλήθεια είναι πως όχι. Γιατί μπορεί να βάζω στο φιλμ τον βαθμό που θα βρείτε στο τέλος της παραγράφου, αυτό όμως δεν έχει και τόσο να κάνει με το μέγεθος της απόλαυσης που «κράτησα» βγαίνοντας από την αίθουσα. Εχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ταινία που ξέρουμε πως δεν είναι καλή, όμως εμείς περνούμε καλά με αυτήν. Ας το παραδεχτούμε –συμβαίνει πού και πού.

Χαβαλές

«Κάποτε στην Καλιφόρνια»: Η θέα ενός ολόγυμνου Μπρους Γουίλις που πηδά από μπαλκόνια και καταλήγει να κάνει… σκέιτ στο Λος Αντζελες, συνοδεία μουσικής υπόκρουσης που παραπέμπει στο (ταραντίνικο) ροκαμπίλι, έχει από μόνη της τόση πλάκα που είσαι έτοιμος να κάνεις πολλές παραχωρήσεις στο φιλμ. Οπου ένας κυνηγημένος ιδιωτικός ντετέκτιβ αναζητά τον αγαπημένο του σκύλο, που έχει απαχθεί από μια επικίνδυνη συμμορία. Περνάει η ώρα.

Πονοκέφαλος

«Με τον μπαμπά ή τη μαμά 2»: Δύο χρόνια μετά το πρώτο φιλμ, οι θεόμουρλοι γονείς έχουν πλέον χωρίσει και μάλιστα διατηρούν και νέες σχέσεις, ενώ μένουν σε αντικριστά σπίτια. Η «σπίθα» μέσα τους όμως δεν λέει να σβήσει, μόνο που «εκφράζεται» διά της οργής σε μια αφάνταστα κουραστική γαλλική κωμωδία που καταστρέφει όλες τις καλές εντυπώσεις του πρώτου μέρους.

Βαθμοί: 2

Μπαμ-Μπουμ

«Transformers 5: Ο τελευταίος Ιππότης»: Οι άνθρωποι και τα Transformers βρίσκονται σε πόλεμο, με τον Οπτιμους Πράιμ να αγνοείται. Το κλειδί για τη σωτηρία του μέλλοντος της ανθρωπότητας βρίσκεται θαμμένο στα μυστικά του παρελθόντος, στην άγνωστη ιστορία των Transformers στη Γη. Ο Μάικλ Μπέι επιστρέφει με το τέταρτο, κατά σειρά, σίκουελ της γνωστής σειράς που προβάλλεται σε ψηφιακή κόπια αναλύσεως 4Κ σε συγκεκριμένες αίθουσες. Πέραν τούτου, άποψη δεν έχουμε, αλλά και να είχαμε, εσείς θα πηγαίνατε να το δείτε ούτως ή άλλως.