Πιθανότατα δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Συνέβη εδώ και είναι απότοκο της υποτιθέμενης αντιμνημονιακής συμμαχίας. Αυτής που αναγκάζει σήμερα ένα αριστερό κόμμα να καλύπτει τον ακροδεξιό εταίρο του. Ο λόγος δεν είναι ακριβώς ευγενής –ούτε καν πολιτικά: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ταυτίσει την ύπαρξή του με τη διατήρησή του στην εξουσία. Και κάπως έτσι ο Πάνος Καμμένος έχει γίνει το σωληνάκι που αν τραβήξει κανείς η πρώτη φορά Αριστερά θα σταματήσει να υπάρχει.
Η πολιτική κουλτούρα που διαμορφώθηκε την εποχή της αντιμνημονιακής ζέσης δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ιδεολογική συμπόρευση ανάμεσα στη ριζοσπαστική Αριστερά και την εθνικιστική Δεξιά. Σε αυτά τα δυο χρόνια αποδείχθηκε ότι η συμπόρευση είναι και αισθητική. Οτι το τρενάκι με το οποίο έπαιζε σε εκείνη την πολιτική διαφήμιση των ΑΝΕΛ ο μικρός Αλέξης για να τον πάρει από το χέρι ο Καμμένος ήταν μόνο ένα από τα πολλά παιχνίδια της κυβέρνησης. Οτι με την ίδια λογική της πολιτικής του διαφήμισης ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Αμυνας θα χρησιμοποιούσε τα ελικόπτερα του Στρατού για να απολαμβάνει τη θέα του Αιγαίου από τη θέση του συγκυβερνήτη.
Τα γέλια με τα οποία σιγοντάριζαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τον λεκτικό οχετό του εταίρου τους στη Βουλή απέδειξαν ότι η συμπόρευση ήταν και συναισθηματική. Μέχρι που ήρθε η κάλυψη του κυβερνητικού εκπροσώπου στις επαφές του Καμμένου με έναν έμπορο ναρκωτικών για να υπενθυμίσει ότι η πολλαπλή συμπόρευση έγινε η πρώτη ύλη της απόλυτης εξάρτησης. Το σωληνάκι έχει γεμίσει τρύπες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα πάντα για να τις βουλώσει.
