Παιδικές αρρώστιες* ωρίμων ανδρών

Στη σημερινή περίοδο, κατά την οποία επιχειρείται η ολοκληρωτική κατεδάφιση του νόμου-πλαισίου για την παιδεία της Αννας Διαμαντοπούλου (4009/2011), που ψηφίστηκε με την πρωτοφανή πλειοψηφία των 255 βουλευτών, ο σημερινός υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, μολονότι, πριν από λίγο διάστημα, εξέφρασε τις αντιρρήσεις του για την άκριτη επιστροφή στο κατεδαφιστικό για την παιδεία πρόγραμμα των προκατόχων του (Μπαλτά και Φίλη), αντί να υπεραμυνθεί της εφαρμογής ενός συναινετικού με την αντιπολίτευση κλίματος, δίνει την εντύπωση ότι «καπελώνεται» από τον μπαμπούλα, από το φόβητρο της «εσωκομματικής κυβερνητικής πειθαρχίας».

Η «πειθαρχία» αυτή επικεντρώνεται σ’ έναν και μόνο στόχο: στην αναχρονιστική και τυραννική επιστροφή στο αναρχομηδενιστικό πλέγμα ενός νομικού αλλά και εθιμικού καθεστώτος, που διέπρεψε σε όλα σχεδόν τα χρόνια της μεταδικτατορικής Μεταπολίτευσης. Αυτό ακριβώς το καθεστώς μετάλλαξε την πανεπιστημιακή κοινότητα (διδάσκοντες και διδασκομένους) σε υποχρεωτικά στρατιωτάκια μιας αντιεκπαιδευτικής κομματικοκρατίας με όλα τα επίχειρά της όπως:

– Τη μετατροπή του ασύλου των φυσικών και νομίμων χρηστών και νομέων των ΑΕΙ – ΤΕΙ (διδασκόντων και διδασκομένων), σε κατάλυμα, σε ενδιαίτημα για κουκουλοφόρους, προφανώς μίσθαρνα όργανα αποσταθεροποίησης, ή και τραγικούς δραπέτες από στέγες διαλυμένων οικογενειών. Και κοντολογίς αντικοινωνικά, κυνηγημένα, αντιρρησιακά και διαλυτικά στοιχεία.

-Την ανοχή όλων αυτών των «καταληψιών» (γνώριμη σε όλους μας αυτή η λέξη και μάλιστα με κυβερνητική πατέντα) από δυναμικές μειοψηφούσες αντιεξουσιαστικές πρυτανικές Αρχές, που διεκδικούν τη διαιώνισή τους στις προσοδοφόρες καρέκλες ακόμη και με βάρβαρες αντιπαραθέσεις, με αντιπάλους, διεκδικητές των «προνομίων» τους. (Επιστράτευση κομματικώς «ημετέρων» φοιτητών για εγκλεισμό των «αντιφρονούντων» διδασκόντων σε γραφεία με… χτισμένες πόρτες ή και την επί μακρόν φυλάκισή τους στα «γραφεία» αυτά).

– Την αναγκαστική συνύπαρξη και αποδοχή αυτού του καθεστώτος και από διδάσκοντες, θεωρητικά διαφωνούντες με τους ύπερθεν τυράννους. Εδώ πλέον μιλάμε για ένα είδος εθισμού στα δηλητήρια της οχλοκρατίας ή αλλιώς για το φαινόμενο του μιθριδατισμού, δηλαδή της επιβίωσης με τις καθημερινές δόσεις των δηλητηρίων…

Ας ελπίσουμε ότι ο Κώστας Γαβρόγλου θα προτιμήσει μια έντιμη αποχώρηση από το αξίωμα του υπουργού Παιδείας αντί της κατά διαταγήν του κόμματος υποταγής του στην επιδημική παιδική ασθένεια του αριστερισμού, διατηρώντας έτσι ακέραιη τη μέχρι σήμερα επιστημονική του αξιοπρέπεια…

– Την ανακήρυξη ακόμη και πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ και ΤΕΙ, που δεν έχουν απογαλακτισθεί από το λυκειακό γνωσιολογικό σιτηρέσιο, σε ισοδύναμους κριτές με τους καθηγητές των ΑΕΙ – ΤΕΙ για την προαγωγή των υποψηφίων στα πρυτανικά – αντιπρυτανικά αξιώματα.

– Τη μετατροπή των πρώιμων ηλικιών (καταρχήν των εφήβων 17 ετών) και αμέσως μετά, με τη λαϊκίστικη κοινοβουλευτική «πλειοψηφία» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, των ανήβων (προεφήβων 10-14 ετών), γιατί όχι και των παίδων (7-10 ετών) ή και των… βρεφονηπίων, σε ισοδύναμα μέλη του εκλογικού σώματος για να διαιωνισθεί έτσι το μαδουριανό imperium Τσίπρα – Φλαμπουράρη – Παππά – Κρέτσου και Σία. Εδώ πλέον μιλάμε για αναγωγή του μεσαιωνικού θεατρικού γκροτέσκο σε μάθημα κοινωνικοπολιτικής αγωγής.

Να περιμένουμε άραγε και τα χειρότερα;