Στην Ελλάδα το φαινόμενο αν και μοιάζει παράλογο, τελικά αποδεικνύεται δεδομένο: από τη μια η ανεργία μαστίζει και από την άλλη οι εργοδότες δεν βρίσκουν εργαζομένους με τα κατάλληλα προσόντα. Κι όμως, υπάρχει εξήγηση στην αναντιστοιχία ανάμεσα στις σπουδές και στις ανάγκες της αγοράς.
Μελέτη που εκπονήθηκε με τη συνεργασία της Ernst &Young, του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Endeavor Greece αποδεικνύει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι συνδεδεμένο με τη ζήτηση εργασίας. Πάνω από τους μισούς πτυχιούχους σπουδάζουν ένα αντικείμενο που δεν βρίσκει ανταπόκριση στην ελληνική αγορά. Την ίδια στιγμή που οκτώ στους δέκα εργοδότες αναζητούν, χωρίς ευτυχή κατάληξη, εργαζομένους.
Ρίχνοντας μια ματιά στην ελληνική πραγματικότητα, εύκολα παρατηρεί κανείς πως αν και ο χάρτης απασχόλησης μεταβάλλεται διαρκώς, τα προγράμματα σπουδών παραμένουν ίδια. Χωρίς τη διάθεση προσαρμογής στις ανάγκες της νέας πραγματικότητας. Εξαίρεση αποτελούν, και ευτυχώς, οι μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με την έρευνα, 53% των αποφοίτων των ελληνικών πανεπιστημίων –ένας στους δύο δηλαδή –παρακολουθούν αντικείμενα σπουδών που πόρρω απέχουν από την αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας.
Ενα πρόσφατο παράδειγμα αφορά τους θεατρολόγους. Στις αρχές Ιουνίου η ένωσή τους πήγε στα δικαστήρια το υπουργείο Παιδείας, γιατί σύμφωνα με υπουργική απόφαση (επί Φίλη) καταργήθηκε εντελώς το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής από τις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Πέραν της ουσίας, ο αριθμός των φοιτητών θεατρολογίας παραμένει σταθερός…
Αντιθέτως, ο τομέας της πληροφορικής απορροφά μόνο το 4% των φοιτητών, ενώ η ζήτηση είναι μεγάλη και η πρόβλεψη για κενές θέσεις εργασίας στην Ευρώπη ώς το 2020 αγγίζει τις 750.000!
Αν λοιπόν η ζήτηση και η προσφορά δεν μπουν στην ίδια ζυγαριά, αν τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν λάβουν υπόψη τους τις ανάγκες της χώρας, πολλοί θα αναζητήσουν αλλού την τύχη τους… Χρειάζεται οργάνωση και στρατηγική, στοιχεία που δεν μας χαρακτηρίζουν. Από κάπου όμως πρέπει να αρχίσουμε…
