Το πρόβλημα, λένε οι καθηγητές που εγκαλούν τον Γιάννη Μπουτάρη, είναι «υπαρκτό», «διαχρονικό» και «σύνθετο». Επειτα, δεν αφορά μόνο το πανεπιστήμιο αλλά «ολόκληρη την κοινωνία». Οταν επομένως ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης «κρίνει και κατακρίνει βιαστικά και επιπόλαια» τον υπουργό Παιδείας που βλέπει τη λύση στη ρώμη του φοιτητικού κινήματος, «ρίχνει νερό στον μύλο της δεξιάς προπαγάνδας». Συμπέρασμα; Ο δήμαρχος «έχει διολισθήσει σε αντιδραστική ρητορική».
Η επιστολή των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης έχει και άλλα κλισέ. Εχει και λογικά άλματα, όπως εκείνο που συνδέει το ενδεχόμενο παρέμβασης των Αρχών στο πανεπιστήμιο με «σκοτεινές εποχές της πατρίδας μας», δηλαδή με το αστυνομικό κράτος και –γιατί όχι; –το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη. Απ’ όλα τα κλισέ, όμως, αξίζει να σταθεί κανείς στην παράθεση των χαρακτηριστικών του προβλήματος. Εντάξει, το πρόβλημα υπάρχει. Αλλά είναι διαχρονικό. Και άρα δεν συντρέχουν λόγοι βιασύνης, η διαχρονικότητα είναι κι αυτή ένα είδος αιωνιότητας. Πρέπει να το συζητήσουμε επειδή είναι και σύνθετο. Και ως σύνθετο χρήζει μιας «πολυκλαδικής επιστημονικής προσέγγισης».
Από την προτεινόμενη αυτοδικία του πανεπιστημιακού υπουργού, είναι ασφαλώς προτιμότερη η ακινησία που προτείνουν οι πανεπιστημιακοί του κόμματος. Μόνο που είναι εξίσου ατελέσφορη για τις ζωές που χάνονται από τα ναρκωτικά, εκείνες που κινδυνεύουν να χαθούν από τις ουσίες και τα σκουπίδια, αλλά και εκείνες που αναγκάζονται να περνούν από εκεί κάθε μέρα. Είναι μάλλον και ένα κακό μάθημα για όλα εκείνα τα παιδιά που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο με τα κλισέ να απομυζούν τους εγκεφάλους τους. Και με τα κλισέ –υπαρκτά, διαχρονικά και καθόλου, μα καθόλου σύνθετα –να τα βασανίζουν και στα ακαδημαϊκά τους χρόνια.
