Πριν έξι χρόνια κέρδισα το δεκαπεντάλεπτο (αρνητικής) δημοσιότητας που δικαιούμαι στη ζωή μου με άρθρο στο «Βήμα» που είχε τίτλο «Είμαι εναντίον των 100.000 διαδηλωτών», αυτών που τον Οκτώβριο του 2011 κατέλαβαν τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας απαιτώντας φύρδην-μίγδην εκλογές, επαναδιαπραγμάτευση του (πρώτου) Μνημονίου, να φύγει η τρόικα, να διαγραφεί το χρέος. Το ξανακοίταξα στο ιντερνετικό «Βήμα» με αφορμή τη χθεσινή συγκέντρωση των 2.500, και είδα πως έχει 200 υβριστικά σχόλια –συνολικά πρέπει να συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες γιατί το άρθρο αναπαράχθηκε σε δεκάδες αριστερούς και δεξιούς ιστότοπους –είμαστε ακόμη στην εποχή του αντιμνημονιακού Αντώνη Σαμαρά –για να καταγγελθεί ο δοσίλογος, διαπλεκόμενος, δουλοπρεπής συγγραφέας του. Ο οποίος έγραφε: «Θα περίμενε κανείς περισυλλογή και συζήτηση για να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή, για να διορθώσουμε αυτά που την έφεραν. Αντί για αυτό, συγκρούσεις και κραυγές».
Οι οποίες συνεχίζονται διότι οι γραφιάδες, σαν απλοί πολίτες, έχουν την τύχη των βατράχων, όταν στον βάλτο συγκρούονται τα βουβάλια της πολιτικής –που δεν είναι πολλά: οι 100.000 διαδηλωτές του 2011 δεν ήσαν παρά το 2,5% του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου και οι 2.500 που ζητούσαν προχθές να φύγει η κυβέρνηση δεν είναι ούτε το ένα χιλιοστό. Διέκοψαν όμως την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, όπως κάνει κάθε μικροομάδα για να δείξει τη δύναμή της στους δεκάδες χιλιάδες που ταλαιπωρεί. Αλλά αυτή η μικρή ομάδα είναι σημαντική γιατί εκφράζει τη νοοτροπία «κεντρικών πολιτικών παικτών», που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να τα τινάξουν ξανά όλα στον αέρα προκειμένου να μείνουν στην (ή να κερδίσουν την) εξουσία.
Μετά τις τελευταίες εκλογές στη Βρετανία, η CBI, κάτι σαν τον ΣΕΒ της Βρετανίας, δήλωνε: «Προτεραιότητα πρέπει να είναι οι πολιτικοί να βάλουν τάξη σπίτι τους, να σχηματίσουν λειτουργική κυβέρνηση, να καθησυχάσουν τις αγορές, να προστατεύσουν την οικονομία μας». Το «σπίτι των πολιτικών» είναι ένα από τα πολλά που υπάρχουν στη χώρα μας –των δικαστικών, των επιχειρηματιών, της Εκκλησίας, των συνδικάτων… Το μεγαλοπρεπέστερο και σημαντικότερο οπωσδήποτε, για τούτο και τόσοι πολλοί θέλουν να κατοικήσουν εκεί, αλλά δεν είναι το μόνο. Μέγαρα και χαμοκέλες κινδυνεύουν συνεχώς να καταρρεύσουν γιατί η μόνιμη αταξία στο σπίτι των πολιτικών προκαλεί καταστρεπτικούς σεισμούς που δεν οφείλονται ούτε σε φυσικά ούτε σε κοινωνικά αίτια: η πολιτική έχει πλήρως αυτονομηθεί και δεν υπάρχει δύναμη, θεσμός, αρκετά ισχυρός για να την συγκρατήσει. Η ίδια πρέπει να δείξει αυτοκυριαρχία και επιτέλους να βάλει τάξη στο σπίτι της, επαναλαμβάνει ο αδύναμος βάτραχος.
Τελευταία Νέα