Οποτε ο λαϊκισμός έχει συγκρουστεί με την πραγματικότητα έχει ηττηθεί κατά κράτος. Είναι μια διαπίστωση που θα είχε θέση μόνο στα εγχειρίδια της πολιτικής θεωρίας, εάν η σύγκρουση αυτή δεν είχε τεράστιο κόστος –ανέξοδες υποσχέσεις δεν υπάρχουν, ο λογαριασμός έρχεται κάποια στιγμή και, όπως γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά σε αυτή τη χώρα, είναι πάντοτε αλμυρός.
Ο λογαριασμός όμως δεν είναι μόνο οικονομικός, είναι και κοινωνικός. Και αυτόν ακριβώς τον διπλό λογαριασμό πληρώνουν σήμερα οι συμβασιούχοι στον τομέα της καθαριότητας. Πληρώνουν υποσχέσεις, για τις οποίες αυτοί που τους τις παρείχαν αφειδώς ήξεραν ότι δεν μπορούν να τηρηθούν. Oτι οι καθησυχαστικές τους διαβεβαιώσεις, οι επαναστατικές τους διακηρύξεις, το κλείσιμο του ματιού ότι θα βρεθεί τρόπος να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, θα συγκρούονταν κάποια στιγμή με την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι συμβασιούχοι της Tοπικής Aυτοδιοίκησης είναι ότι εκείνες οι κίβδηλες υποσχέσεις δημιούργησαν ελπίδες που αποδείχθηκαν φρούδες. Την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η υπόλοιπη κοινωνία μπορεί να τη δει κανείς στους δρόμους όπου έχουν σχηματιστεί λόφοι από τα σκουπίδια. Παρά την άκρως δυσάρεστη πραγματικότητα που βίωσε έξω από το υπουργείο του, όπου προκάλεσαν επεισόδια οι εξαπατηθέντες εργαζόμενοι, ο αρμόδιος υπουργός εμμένει στην ίδια οδό. Γιατί όπως φαίνεται, ο λαϊκισμός είναι έξις. Και σωρεύει λόφους από κίβδηλες υποσχέσεις.
