Οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι ο ένας από τους δύο μεγάλους μύθους που τροφοδοτούν την ελληνική «κουλτούρα των κατατρεγμένων», σύμφωνα με την πετυχημένη περιγραφή του Νικηφόρου Διαμαντούρου. Ο άλλος είναι τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Η εθνική αυτοπεποίθηση μένει λειψή επειδή μας χρωστάνε –με την ίδια ευκολία άλλωστε που μας ψεκάζουνε, αν ενθυμήστε. Από αυτή τη δεξαμενή της συσσωρευμένης αγανάκτησης δεν θα μπορούσε παρά να αλιεύσει στα θολά η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σε μια προσπάθεια να κλιμακώσει την επίθεση κατά παντός υπευθύνου, η πρώην πρόεδρος της Βουλής κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα και λοιπών πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων για τη μη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών.
Από το brainstorming δεν έλειψε και η documenta 14, η οποία, όπως επισημάνθηκε σε εκδήλωση της πρωτοβουλίας «Δικαιοσύνη για όλους» (την οποία εκπροσωπεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου), «δρα ως προπαγανδιστικό εργαλείο για τη μη καταβολή των γερμανικών οφειλών και για το συνολικό ξέπλυμα της ευθύνης της Γερμανίας». Προφανώς οι επικεφαλής δεν είχαν υπόψιν τους και τη φεστιβαλική παράσταση «Σούμαν – ο έρωτας του ποιητή ή η επιστροφή των Εφιππων Πτωμάτων», όπου ο κύκλος τραγουδιών του συνθέτη συνδεόταν με τη μνήμη των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου.
Η διεκδίκηση των αποζημιώσεων ανήκει σε μια αχρονική ατζέντα από την οποία έχει αφαιρεθεί οποιαδήποτε διεκδίκηση της προσωπικής ευθύνης. Ανήκει επίσης και στην περιοχή της μαγικής σκέψης, με την άδεια των κοινωνικών ανθρωπολόγων. Η σκέψη αυτή είναι απλοϊκή: εάν είχαμε τις αποζημιώσεις, θα ισοσκελιζόταν μέρος του χρέους. Ακόμη χειρότερα: θα υποχρεώναμε τους «εταίρους» μας –καμία άλλη λέξη δεν προφέρεται το ίδιο σαρκαστικά στα ελληνικά –να υποστούν μία ηθική ήττα. Εκείνοι εκπροσωπούν, άλλωστε, τη λογοκεντρική Εσπερία, ενώ εμείς τη Μεσόγειο του συναισθήματος. Εκείνοι υπολογίζουν και εμείς διεκδικούμε. Πόσα μπορείς να πετύχεις με μαγική σκέψη μόνο;
