Κατάλαβε κανείς για ποιον λόγο ο Πρωθυπουργός κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου; Εγώ πάντως όχι. Αλλά ούτε κι ο ίδιος έκανε προσπάθεια να μας φωτίσει περισσότερο.
Ηταν άραγε προσπάθεια συνεννόησης;
Απίθανο. Διότι αν θέλεις συνεννόηση την επιδιώκεις πριν, όχι μετά. Κι αν ψάχνεις στήριξη δεν το κάνεις όταν οι άλλοι μοιράζουν ήδη τα ιμάτιά σου, διότι τότε δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις.
Ποιος τρελός θα στηρίξει άλλωστε μια διακυβέρνηση που φθίνει; Και ποιος ανόητος θα συντρέξει τον πιθανότερο ηττημένο της επόμενης εκλογής;
Ακόμη κι οι «συνήθεις ύποπτοι» στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει!
Ποιος μένει; Μόνο ο Γιούνκερ. Διαπίστωσε, λέει, ότι έχει εμπιστοσύνη στον Τσίπρα –υποθέτω ότι δεν θα το αφήσει έτσι και θα ρωτήσει κανέναν γιατρό…
Φυσικά, οι συριζαίοι ψιθυρίζουν κι ίσως ελπίζουν ότι τα πράγματα μπορεί να γυρίσουν. Για να πάρουν κουράγιο.
Χθες η «Αυγή» σε ανταπόκριση από κάποιο εξωγήινο σύμπαν περιέγραφε «επικίνδυνες καταστάσεις για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ». Αλλες εφημερίδες του Μαξίμου διαπιστώνουν ότι ο Μητσοτάκης έχει… πρόβλημα!
Παρηγοριά στον άρρωστο. Αναζητούν μια ανάσα. Μια χαραμάδα. Και καταφεύγουν στην μπαρούφα. Το πράγμα έτσι δεν πάει μακριά.
Αναρωτιέμαι όμως μήπως γι’ αυτό ακριβώς κάλεσε ο Πρωθυπουργός τούς πολιτικούς αρχηγούς.
Ηθελε ίσως να δείξει ότι υπάρχει ακόμη ζωή στο Μέγαρο Μαξίμου και τους φώναξε να το διαπιστώσουν.
Να υπονοήσει ότι δεν θα τα παρατήσει εύκολα κι ούτε θα κάτσει να χάσει με χέρια σταυρωμένα.
Να δηλώσει «υπάρχω!». Ξέπνοος, απομονωμένος κι αποδυναμωμένος αλλά «υπάρχω!».
Καμία αντίρρηση. Είναι κι αυτό μια ιδέα.
Αλλωστε κάθε κυβέρνηση που αισθάνεται ότι τελειώνει το λαδάκι της οργανώνει την αποχώρησή της και ετοιμάζει την επόμενη μέρα.
Μόνο που η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι καθόλου σαφής. Τι ακριβώς θέλει; Να φύγει ήσυχα ή να τα κάνει γυαλιά καρφιά;
Ο υπουργός Βερναρδάκης, ας πούμε, μας έχει πρόσφατα διαμηνύσει ότι στις επόμενες εκλογές θα γνωρίσουμε τη μεγαλύτερη πόλωση που έζησε ποτέ η Ελλάδα.
Τι Διχασμός και τι Εμφύλιος, ο Βερναρδάκης θα κάνει να φτύσουμε της μάνας μας το γάλα.
Μπορεί; Προφανώς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φίλοι του έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη χώρα αμέρικαν μπαρ.
Μόνο που αν το δοκιμάσουν, θα πρέπει και να νικήσουν. Διότι αν διαλύσουν τη χώρα και χάσουν, τότε δεν θα χρειάζεται να τηλεφωνούν στους ισοβίτες. Θα τα λένε από κοντά στον προαυλισμό.
Και τα βράδια θα μερακλώνουν παρέα:
«Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω…»
