«Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74» έγραψε ο Στάθης Καλύβας. Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέπτεται. Σάμπως χωρίς το Ολοκαύτωμα θα έβλεπε ποτέ το Ισραήλ ευρωλίγκα, γιουρομπάσκετ και γιουροβίζιον; Βίβα Μαρία, βίβα Βικτόρια, Αφροντίτα. Να τα λέμε κι αυτά. Διότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον οίστρο της Ιστορίας. Παράγει γεγονότα σαν την κουνέλα. Ξύλο που θα το φας, μέσα σε ξένο περιβολάκι τρύπες γιατί τρυπάς;

Μέχρι να βγει ο Ελμερ Φαντ να μας γεμίσει σκάγια τον πισινό, προλαβαίνουμε ωστόσο να ρίξουμε μια ματιά, ο καθένας στις τρύπες του, και να μας πιάσουν τα κλάματα. Τρύπα πρώτη, πηγάδι πες καλύτερα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η ανεξήγητη βουβαμάρα των κατά τα άλλα λαλίστατων συναδέλφων του, πανεπιστημιακών. Αυτοί δεν ήταν που έφτιαχναν μέτωπα υποστήριξης και πολιτικές καριέρες, επικαλούμενοι την ελευθερία της ακαδημαϊκής έκφρασης; Γιατί σιωπούν; Αλλη η τρύπα η δική σου κι άλλη η δική μου, θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο.

Τρύπα δεύτερη και καταϊδρωμένη: η προσπάθεια να παρουσιαστούν ως «μπούλινγκ» οι ευπρεπείς και ενυπόγραφες αντιρρήσεις πολιτών για το άρθρο και να μπουν στην ίδια κατσαρόλα με την ανθρωποφαγία των συριζοτρόλ. Και κάπως έτσι, μ’ αυτή την σούπερ ουάου δημιουργική fusion κουζίνα, παίρνουν επιτέλους κάρτα εισόδου και γίνονται επίσημα μέλη του διαλόγου και οι έμμισθοι αρουραίοι. Γιούπι!

Τρύπα τρίτη, βαθιά και κατάστηθη, είναι η δική μας. Των αγνοουμένων, των αβάπτιστων, των διαρκώς υπό μετακόμιση πολιτών #μένουμεευρώπη και άλλα δεινά. Σ’ αυτόν τον απονήρευτο και ζηλευτό από όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, χώρο, εξοστρακίστηκε το βόλι Καλύβα και μας βρήκε στο κεφάλι, από άλλο οικόπεδο, από άλλη αυλή, από άλλη σχόλη. Κάποιοι να αποτροπιάζονται και κάποιοι να υπερθεματίζουν. Δεν είναι κι εύκολο να περπατάς με μια σφαίρα στο κεφάλι σα να μην τρέχει τίποτα. Το ξέρω, αλλά τι να κάνω ρε παιδιά; Από ένα «λαγέ μαδάς;», από ένα κουφό λιοντάρι που στη μέση της συναυλίας σηκώνεται και κάνει μια χαψιά τον πιανίστα, γράφονται τα καλύτερα ανέκδοτα της Ιστορίας.

Τελευταία Νέα