Kι όμως, η λύση θα μπορούσε να είναι σχετικά απλή. Μόλις ο Αλέξης Τσίπρας θα καταλάβαινε ότι οι λεονταρισμοί με τους δανειστές δεν οδηγούσαν πουθενά, θα έκανε ό,τι ακριβώς του έλεγαν. Και θα έστρεφε όλες του τις προσπάθειες στο να επιλύσει ένα από τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες αυτήν τη χώρα. Τη φοροδιαφυγή. Τη διαφθορά. Την τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία. Την ασυγχώρητη καθυστέρηση στην παιδεία. Ακόμη και τη διαχείριση των σκουπιδιών.

Κι όταν θα έφτανε η ώρα των εκλογών, θα έλεγε, συντρόφισσες και σύντροφοι, μπορεί να μην έσκισα τα Μνημόνια, αλλά τουλάχιστον τα καλοκαίρια οι γειτονιές σας δεν βρωμάνε. Δεν αξίζω την ψήφο σας;

Οι λόγοι που δεν το έκανε είναι πολλοί. Ο σημαντικότερος είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει το καλό του τόπου, αλλά τα οφέλη από την άσκηση της εξουσίας. Αν προσθέσουμε την αριστερή ιδεοληψία των περισσοτέρων συνεργατών του και το αβυσσαλέο θράσος του κυβερνητικού του εταίρου, δεν θα μας μείνει καμιά απορία για τον διαρκή πολλαπλασιασμό των αδιεξόδων.

Ας πάρουμε τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών. Ο Πάνος Σκουρλέτης δεν είναι βέβαια αποκλειστικά υπεύθυνος για το χάος με τα σκουπίδια: διάφοροι υπουργοί πριν από αυτόν χειρίστηκαν το ζήτημα με ψηφοθηρικό τρόπο, ανανεώνοντας συνεχώς συμβάσεις, παρ’ όλο που το Σύνταγμα απαγορεύει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Ο άνθρωπος όμως που πολέμησε με κάθε τρόπο την επένδυση στις Σκουριές, όπως και οποιαδήποτε επένδυση, που συγκρούστηκε ακόμη και με συναδέλφους του για το θέμα της πώλησης της μικρής ΔΕΗ προκαλώντας τη μήνι των ξένων, είναι ο πλέον αναξιόπιστος και ο πλέον ακατάλληλος να χειριστεί οποιοδήποτε θέμα.

Το ξέρει. Και πώς αντιδρά; Με τη γνωστή μέθοδο της γενικευμένης επίθεσης. Φταίει η αντιπολίτευση. Φταίνε τα μέσα ενημέρωσης. Φταίει το Ελεγκτικό Συνέδριο. Φταίνε οι ανεξάρτητες Αρχές. Φταίει η Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία απειλεί μάλιστα πως αν συνεχίσει την ίδια πολιτική, το Brexit θα είναι μόνο η αρχή! Προσοχή όμως: ο Σκουρλέτης έχει μεγάλη καρδιά. Είναι θετικός, ας πούμε, στην προοπτική σύναψης «στρατηγικών συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ με όμορους πολιτικούς χώρους» (δηλαδή;). Οχι τώρα όμως, όχι ακόμη, δεν υπάρχουν προς το παρόν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Ναι, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς θεωρητικά μια τέτοια λύση. Να αποφάσιζε ο Πρωθυπουργός να απαλλαγεί από τους Καμμένους και τους Σκουρλέτηδες, τους Παππάδες και τους Κοτζιάδες, τους Πολάκηδες και τους Σπίρτζηδες, και να σχημάτιζε μια κυβέρνηση σύγχρονη, ευρωπαϊκή, με γνώση του αντικειμένου της, που αντί να αναλώνεται όλη τη μέρα σε επιθέσεις κατά της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού, θα έλυνε ένα, και μόνο ένα, από τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Εστω και τη διαχείριση των σκουπιδιών.

Αλλά αυτά είναι όνειρα θερινής, δύσοσμης, αποπνικτικής νυκτός.

Τελευταία Νέα