Αναζήτηση
«Μεγάλην εξέφρασεν έκπληξιν η γειτόνισσα, το Ζερμπινιώ, ιδούσα» στο καντράν της εγχρώμου τηλεοπτικής συσκευής της τον σεβάσμιον γέροντα, ου μην αλλά και σοφόν, υπουργόν να αναγγέλλει τα εξής: «Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Αν κάποιοι καλοθελητές θέλουν να το παρουσιάσουν ως κανόνα τι να πω. Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Εδώ βέβαια δεν θέλει τελεία, θέλει θαυμαστικό. Για να μην πω πολλά θαυμαστικά, αλλά ποιος τά ‘χει να του τα ρίξει πέντε-πέντε.
Ακου μυαλό τώρα ο άνθρωπος. Ακου σκέψη. Οι φοιτητές δεν πάνε να μορφωθούνε στα πανεπιστήμια, πάνε να φτιάξουνε ρωμαλέα κινήματα να αστυνομεύουνε την περιοχή και να μαζεύουνε τις σύριγγες να περιθάλπουν τους χρήστες και να συλλαμβάνουν τους εμπόρους. Πράγμα πολύ εύκολο γιατί ο έμπορας τι είναι; ένα άκακο ανθρωπάκι άοπλο ως επί το πλείστον που περιμένει τον φοιτητάκο απ’ το ρωμαλέο κίνημα να τον κάνει ντα. Ντα το παλιοντίλερ, ντα, για να μάθει. Να δεις πώς λύνεται η διακίνηση ναρκωτικών αμέσως. Ετσι στην ψύχρα. Ακουσα δε και δεν το βρίσκω καθόλου απίθανο ότι κάνανε σύναξη μυστική οι βαρόνοι των ουσιών και διαφόρων καρτέλ και κατέστρωσαν σχέδιο πώς θα αντιμετωπίσει ο διακινητής τον ρωμαλέο κινηματία φοιτητή αν τον δει ξαφνικά εμπρός του να ορθώνεται απειλητικός.
Δεν ξέρω γιατί (ή μάλλον ξέρω αλλά το αποφεύγω μην τρομάξω) αυτή η περίφημη φράση του συμπαθούς «κατά τα άλλα» υπουργού Γιαβρόγλου (μέσα στα «άλλα» είναι και η εμφάνισή του, που συγκινητικά μου θυμίζει πρόσωπο παραμυθιού, έχει κάτι απ’ τη γλυκιά καλοσυνάτη μορφή του Τζεπέτο, πατέρα του γνωστού Πινόκιο με τη μύτη να του μεγαλώνει στο ψέμα), αυτό λοιπόν το «να υπάρξει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» μου θύμισε αυτό που είπε κάποτε παλιός ποδοσφαιριστής: «Να μαζευτούμε πέντε-έξι άτομα να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή να το λύσουμε το θέμα». Δεν ξέρω αν τότε λύθηκε το θέμα, κι αν υπήρχε καν θέμα. Αλλά το θέμα της Παιδείας δεν το βλέπω να το λύνει εύκολα ο εν λόγω υπουργός. Περισσότερο τον κόβω να το δένει κόμπο, και μάλιστα ναυτικό για να μην πω καντηλίτσα, που κατά την γουικιπίντια είναι ο βασιλιάς τον κόμπων.
Υπάρχει δε και γνωστό προσκοπικό τραγούδι με τίτλο «Η φρεγάτα» στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ και το αντιγράφω.
Ητάνε μια φρεγάτα παιδιά, ητάνε μια φρεγάτα / Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια καντηλίτσα / Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια ψαλιδιά.
Στο πρώτο της ταξίδι παιδιά, στο πρώτο της ταξίδι / Ολα πάνε καλά, κάνε μια καντηλίτσα / Ολα πάνε καλά, κάνε μια ψαλιδιά.
Στο δεύτερο ταξίδι παιδιά, στο δεύτερο ταξίδι / Κοπήκαν τα σχοινιά, κάνε μια καντηλίτσα / Κοπήκαν τα σχοινιά, κάνε μια ψαλιδιά.
Στο τρίτο της ταξίδι παιδιά, στο τρίτο της ταξίδι / Σχίστηκαν τα πανιά, κάνε μια καντηλίτσα / Σχίστηκαν τα πανιά, κάνε μια ψαλιδιά.
Στο τέταρτο ταξίδι παιδιά, στο τέταρτο ταξίδι / Εμπήκανε νερά, κάνε μια καντηλίτσα / Εμπήκανε νερά, κάνε μια ψαλιδιά.
Το πλήρωμά της όλο παιδιά, το πλήρωμά της όλο / Πνίγηκε στα ρηχά, κάνε μια καντηλίτσα / Πνίγηκε στα ρηχά, κάνε μια ψαλιδιά.
Εσώθηκε ένας μόνο παιδιά, εσώθηκε ένας μόνο / Χωρίς να κολυμπά, κάνε μια καντηλίτσα / Χωρίς να κολυμπά, κάνε μια ψαλιδιά.
Πηδώντας βράχο βράχο παιδιά, πηδώντας βράχο βράχο / Εφθασε στη στεριά, κάνε μια καντηλίτσα / Εφθασε στη στεριά, κάνε μια ψαλιδιά.
Και βέβαια οι κακόβουλοι στην προς φούντο φρεγάτα θα αναγνωρίσουν την κυβέρνηση, αλλά εγώ, που είμαι καλός άνθρωπος ώρες ώρες, θέλω να βλέπω στον μόνο ναύτη που σώθηκε τον κύριο Γιαβρόγλου γιατί παρ’ ότι δεν τον βοηθά το δέμας, στα μάτια τα δικά μου φαντάζει ένας ρωμαλέος υπουργός. Ενας ρωμαλέος και μισός.
