Το κυβερνητικό αφήγημα για τη «δικαίωση» στο Eurogroup δεν βρίσκει ακροατήριο. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν έχει να κάνει με τη μέθοδο της παρουσίασης –ακόμη και οι οσκαρικοί του Actor’s Studio δεν θα μπορούσαν να υπηρετήσουν με πειστικότητα το περιεχόμενο μιας συμφωνίας που απέχει παρασάγγας από τις προσδοκίες και τις βιαστικές προαναγγελίες του Αλέξη Τσίπρα. Οι μετρήσεις που δημοσιεύονται στον φιλικό Τύπο για τους κυβερνώντες δεν αφήνουν περιθώριο για παρερμηνείες και δεύτερες αναγνώσεις. Με το σκορ στο 36-20 υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης (έρευνα της ProRata για την «ΕφΣυν»), το Μαξίμου αντιλαμβάνεται ότι όσο περισσότερο θα επικαλείται την «επιτυχία» της διαπραγμάτευσης τόσο περισσότερο θα απλώνει ο βάλτος. Αλλά το κυβερνητικό επιτελείο δεν χρειάζεται καν να προστρέξει στους δημοσκόπους για να διαπιστώσει την υποχώρηση και τα άδεια καθίσματα κάτω στις θέσεις του κοινού. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που, μετά τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες τη νύχτα που ψήφιζαν το δεύτερο, δικό τους Μνημόνιο, μετρούν τα λόγια τους σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μικρόφωνα ή προσπαθούν να αλλάξουν συζήτηση.

Οι ενέσεις αισιοδοξίας έχουν ήδη ξεκινήσει με στόχο να μη χαθεί το καλοκαίρι με τους συριζαίους κρυπτόμενους. Στο πρότυπο των συστημικών κομμάτων, η Κουμουνδούρου παίζει πλέον και το χαρτί του ανασχηματισμού με την προσδοκία ότι η προοπτική μιας κυβερνητικής αξιοποίησης θα λειτουργήσει ως κίνητρο και θα ενεργοποιήσει τα παγωμένα στελέχη. Είναι κι αυτός ένας λόγος για να παραταθούν οι αλλαγές έως τον Σεπτέμβριο. Οσοι από τους επιτελάρχες σε κυβέρνηση και κόμμα αντιλαμβάνονται το κλίμα στο στελεχικό δυναμικό έχουν ήδη φροντίσει να μην ακολουθήσουν τον δρόμο των πανηγυρισμών. Από την παραδοχή του αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη ότι «η έξοδος στις αγορές δεν είναι αυτοσκοπός» έως τον διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Κώστα Ζαχαριάδη, που αναδεικνύει ως κεντρικό στόχο «το «τέλος της επιτροπείας» τον Σεπτέμβριο του 2018, γίνεται φανερό ότι εκπρόσωποι όλων τω γενεών του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν να χαμηλώσουν τον πήχη. Σε ένα νέο σκηνικό περιορισμένων προσδοκιών ό,τι παραπάνω έρθει θα είναι κέρδος.

Ο πιο αναγνωρίσιμος ίσως διευθυντής Κοινοβουλευτικής Ομάδας στο κομματικό στερέωμα εμφανίστηκε σχεδόν από το ξεκίνημα να κινείται έξω από τον κύκλο της αυταπάτης. Ο δημόσιος λόγος του μπορεί να δημιουργεί εσωκομματική μουρμούρα, τουλάχιστον σε μια μερίδα των συνιστωσών, αλλά δεν διαφοροποιείται. Το «αυτομαστίγωμα» που δείχνει ως διέξοδο ο 32χρονος Ζαχαριάδης αρχίζει να αντιγράφεται και από κορυφαία στελέχη –έστω και ως αντιπερισπασμός: «Εμείς το ομολογούμε. Λέμε ότι η χώρα βρίσκεται σε κηδεμονία, επιτροπεία. Στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με τους θεσμούς, με την τρόικα. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έλεγαν ότι αυτά τα προγράμματα είναι ευλογία…». Η «ειλικρινής εξομολόγηση» ως συνταγή απέναντι στις κατηγορίες για την «ψευδόμενη κυβέρνηση» κερδίζει οπαδούς στον βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ζαχαριάδης κατακρίνει ακόμη και τις επιλογές συγγενών και κολλητών για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού –όχι μόνον επειδή καταγράφει τη δυσφορία των βουλευτών για τους βολεμένους στα υπουργικά γραφεία αλλά και γιατί αισθάνεται ο ίδιος αλώβητος από αντίστοιχα χτυπήματα. Την ώρα που εκείνος ήταν μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και ετοιμαζόταν για το κυνήγι του σταυρού στη Β’ Αθήνας, ο πατέρας του ήταν υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ στη Χίο. Από τη θέση του τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά για μια κυβέρνηση που παίζει τα ρέστα της μέσα σε ένα εξάμηνο χωρίς στρατηγικό σχέδιο και με μικρό πάγκο.

Τελευταία Νέα