Μαστίγωμα

Το εβδομαδιαίο δελτίο μαστιγώματος της Ελλάδας διάνθισε ο ακροδεξιός ολλανδός Χερτ Βίλντερς με την ερώτηση – τοποθέτησή του προς τον Γερούν Ντεϊσελμπλούμ, σύμφωνα με την οποία οι Ελληνες εξαπατούν την Ευρώπη παίρνοντας δανεικά τα οποία ξοδεύουν σε ούζα και σουβλάκια. Εχουν προηγηθεί διάφοροι, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων πλην Αριστεράς, που αναπαρήγαν το παραπάνω ρεπερτόριο, του οποίου παραλλαγές έχουμε δει να εκστομίζονται και από ελληνικά χείλη. Ενα στερεότυπο που θα μπορούσε να συνοψιστεί και σε εικόνα με έναν λαό απείθαρχο που λιάζεται και δανείζεται από τον προκομμένο Βορρά.

Από την αρχή της κρίσης, προφανώς δεν αρκούσε απλώς και μόνο η κοινή και αληθής διαπίστωση πως η Ελλάδα είχε εκτροχιαστεί δημοσιονομικά ή, ακόμη πιο αναλυτικά, το χρέος των τραπεζών έγινε δημόσιο. Επρεπε και να συνοδευτεί από ιδεολογικό μπαράζ ενοχοποίησης του λαού μας. Τώρα είχε σβηστεί ο σκληρός κόπος των Ελλήνων, η μεταπολεμική τους περιπέτεια, ο τρόπος που ανατάχθηκαν τα λαϊκά σπίτια. Τώρα έπρεπε να γίνει focus στις υπαρκτές στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Επρεπε να κυριαρχήσει μια εικόνα δανεισμένων μπουζουκόβιων που τα σπάγανε δίχως αύριο. Απόνερα αυτής της στρατηγικής είναι τα λόγια του Βίλντερς. Καθόλου αποσπασματικά, σύμφωνα με μια ανάγνωση. Οι πιο προσεκτικοί αναλυτές, για παράδειγμα, θυμίζουν ότι έχει προηγηθεί κατά τον 19ο αιώνα η λεγόμενη και αποικιοκρατική ρητορική, η οποία μάλιστα είχε χρησιμοποιηθεί για «πολλές χώρες στην περιφέρεια των δυτικών μητροπόλεων και κατά κύριο λόγο σε αυτές του Τρίτου καλούμενου Κόσμου, αρχίζοντας από την Αίγυπτο και την Ινδία» όπως αναφέρει η νέα μελέτη «Η εικόνα της Ελλάδας στα ΜΜΕ» που επιμελήθηκε η Πέπη Ρηγοπούλου. Σχήμα που σχετίζεται –όπως γράφει η μελέτη αυτή –με το ρεύμα που αποκλήθηκε «οριενταλισμός», η ματιά δηλαδή της Δύσης για τον άλλον ως «αρνητικό, μαύρο της είδωλο».

Το θέμα όμως δεν είναι ο κάθε Ακροδεξιός ή ο κάθε τέως αποικιοκράτης που βλέπει ως χωματερή απειθαρχίας την Ελλάδα, αλλά όλοι αυτοί εντός της χώρας που συνεχίζουν μονότονα στο ίδιο μοτίβο –συχνά πιο εκλεπτυσμένα –να μαστιγώνουν τον λαό για τις συλλογικές συμπεριφορές του. Οπως όμως δεν υπάρχουν λαοί γενικώς εργατικοί, έτσι δεν υπάρχουν και λαοί γενικώς τεμπέληδες. Και όπως δεν υπάρχουν λαοί που πρέπει να μπαίνουν τιμωρία, έτσι δεν υπάρχουν και λαοί τιμωροί που με το ένα χέρι δίνουν λεφτά και με το άλλο επιβάλλουν δημοσιονομικό στρατιωτικό νόμο. Εκτός αν κάποιοι θέλουν να φτιάξουν το λίπασμα του μίσους. Μετά όμως μην υποδύονται τους έκπληκτους από τα τέρατα που θα γεννηθούν.