«Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις» έλεγαν οι σοφοί πρόγονοι, παρέχοντάς μας έναν μίτο –εκείνον της κοινής λογικής –για να πορευόμαστε σε χαλεπούς καιρούς. Κι ενώ η καθοδηγητική αρχή της σκέψης τους παρέμεινε ισχυρή ανά τους αιώνες, η πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου ανάγκασε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν διαδικαστικούς κανόνες συνεννόησης, προκειμένου να παρακάμπτουν τα ανυπέρβλητα εμπόδια που συχνά δημιουργεί η έλλειψη διυποκειμενικότητας. Αυτοί οι διαδικαστικοί κανόνες νομιμοποιούν τις αποφάσεις και τις πράξεις της θεσμισμένης εξουσίας. Κρίσιμη λεπτομέρεια: κανένας θεσμός δεν μπορεί να υπηρετεί τη διαδικασία με αιρέσεις. Ενα δικαστήριο δεν μπορεί να χρησιμοποιεί α λα καρτ τους δικονομικούς κανόνες, όπως και ο ιερέας στη θεία Λειτουργία δεν μπορεί να επιλέγει ποια από τα στοιχεία του τελετουργικού θα χρησιμοποιήσει, ανάλογα με τη διάθεση ή την έμπνευσή του.
Το ίδιο ισχύει εδώ και δεκαετίες για τις κυβερνήσεις. Οι αποφάσεις που λαμβάνουν είναι καλές όταν τηρούνται οι κανόνες της διαφάνειας, επιτυγχάνονται αποτελέσματα στοχευμένα από πριν και έχουν προστιθέμενη αξία στην οικονομία και στην κοινωνία. Το σύνολο των κανόνων και των διαδικασιών απεικονίζεται στον όρο «χρηστή διακυβέρνηση», για την αξιολόγηση της οποίας σήμερα διαθέτουμε πάνω από 300 δείκτες.
Τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκονται στον αντίποδα της χρηστής διακυβέρνησης, επειδή αυτή χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και τα ονόματα και τα πραγματικά γεγονότα. Εννοιες όπως «μεταρρύθμιση» ή «ανάπτυξη» και ερμηνείες του τύπου «βγαίνουμε από την κρίση» χρησιμοποιούνται αδιαφοροποίητα και προβάλλονται με αμφίλογη επιχειρηματολογία. Η ικανότητα του Πρωθυπουργού και των υπουργών του να προπαγανδίζουν σχεδόν την ίδια στιγμή υπέρ διαμετρικά αντίθετων θέσεων, ακυρώνει τόσο το ορθολογικό επιχείρημα όσο και τη νομιμοποίηση των αποφάσεων της κυβέρνησης.
Αυτοί θεωρούν ωστόσο ότι οι αντιφάσεις, τα ψέματα και η κατά περίπτωση συμπεριφορά και στάση τους συνιστούν μακιαβελική ευελιξία. Κι ενώ η πολιτική τους επιβίωση αφορά εντέλει τους ίδιους και τους ψηφοφόρους τους, η ζημιά που προξενούν στο ήδη εύθραυστο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας είναι μεγάλη. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν σέβονται τους κανόνες διακυβέρνησης και βυσσοδομούν κατά των θεσμών. Από τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη μέχρι την καταρράκωση της νομοθετικής διαδικασίας, εκφράζεται η σταθερή πεποίθησή τους ότι ο «λαός» είναι εκείνος που αποφασίζει και όχι η θεσμοθετημένη πολιτεία. Κι επειδή αυτοί είναι οι εκπρόσωποι του λαού, προωθούν συστηματικά τη δημιουργία ενός κομματικού απαράτ, το οποίο μπορεί να προξενήσει ανήκεστο βλάβη στη δημοκρατία μας.
Αυτό ακριβώς το σημείο της ενσυνείδητης επιλογής μιας κακής διακυβέρνησης διαφεύγει από πολλούς που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Είναι λάθος να συνεχίσουμε να την αντιμετωπίζουμε ως μια από τις συνήθεις κυβερνήσεις. Να τη θεωρούμε λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη από τις προηγούμενες. Θα πρέπει να την αξιολογήσουμε ως εχθρό του ορθού λόγου και της συντεταγμένης ελληνικής πολιτείας και αναλόγως να την αντιπολιτευόμαστε.
Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι εμπειρογνώμων Δημόσιας Διοίκησης και πρώην βουλευτής με Το Ποτάμι
