Συνέβη το 2013, στο τέλος μιας δύσκολης διαπραγμάτευσης της Γαλλίας με τη Γερμανία. Ο πρόεδρος Ολάντ είχε θεωρήσει ότι είχε βγει νικητής. Την επόμενη ημέρα, όμως, οι σύμβουλοί του τον ενημέρωσαν ότι οι επιτελείς τού τότε πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον έλεγαν παντού πως η διαπραγμάτευση ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τη βρετανογερμανική συνεργασία και μια ήττα για τη Γαλλία. «Πρέπει να βγείτε στους δημοσιογράφους και να πείτε την αλήθεια» είπαν στον Ολάντ. Αλλά εκείνος απάντησε ότι αν βγαίνει ο καθένας και διεκδικεί το δίκιο του και τις νίκες του, θα είναι το τέλος της ευρωπαϊκής λογικής. Κι έτσι, η μόνη νίκη που επέμενε να διεκδικεί μέχρι το τέλος της προεδρίας του ήταν η έξοδος από την ελληνική κρίση…
Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ακριβώς το αντίθετο. Αν ο προηγούμενος πρόεδρος Ολάντ άκουγε, συνέθετε και στρογγύλευε, ο σημερινός είναι ψυχρός, αποφασιστικός και χρησιμοποιεί την προσωπική του αίγλη για να επαναφέρει τη Γαλλία στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Πριν μεταβεί στη Σύνοδο Κορυφής αυτής της εβδομάδας, έδωσε μια συνέντευξη σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες για να υπερασπιστεί την «Ευρώπη που προστατεύει». Και στις Βρυξέλλες, το «new boy» –όπως τον αποκάλεσε ο ούγγρος πρωθυπουργός –έδωσε έμφαση σε αυτά που ενώνουν τους Ευρωπαίους, ξεκαθαρίζοντας την ίδια στιγμή πως η Ευρώπη δεν είναι σουπερμάρκετ.
Τελικά, το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ίσως να είναι ότι κατάλαβε την τελευταία στιγμή πως το άλογο του Ζαν-Λικ Μελανσόν δεν την οδηγούσε πουθενά και ποντάρισε στον χαρισματικό «Μανού». Αξίζουν συγχαρητήρια στον σύμβουλο που εισηγήθηκε αυτήν τη στρατηγική στροφή. Σίγουρα θα υπήρξαν αντιδράσεις: Μα θα υποστηρίξουμε τον συστημικό, τον σύμβουλο του Ολαντρέου, τον κομπλεξικό που παντρεύτηκε τη δασκάλα του, τον κρυπτογκέι, τον τραπεζίτη; Και ο σύμβουλος θα απάντησε, ψυχραιμία, η Rothschild όπου έβγαλε στο παρελθόν λεφτά ο Μακρόν σήμερα συμβουλεύει εμάς και σύντομα θα μας βγάλει στις αγορές εξασφαλίζοντας την παραμονή μας στην εξουσία, δεν είναι λοιπόν όλοι οι τραπεζίτες κακοί, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι, ο καλύτερος τρόπος να ρίξουμε τον καπιταλισμό είναι να τον διαβρώσουμε από μέσα.
Κι έτσι απετράπη η ταύτιση της υπερήφανης αριστερής μας κυβέρνησης με αυτόν τον ψευδεπίγραφο «Ανυπότακτο» που υπερηφανεύεται ότι δεν έβγαλε λεφτά από επενδυτική τράπεζα, αλλά από το Ευρωκοινοβούλιο. Και παρ’ όλα αυτά, μπαίνοντας την περασμένη Τρίτη ως βουλευτής πλέον στη γαλλική Εθνοσυνέλευση και αφού φωτογραφίστηκε με τους δικούς του υψώνοντας τη γροθιά και φωνάζοντας «Αντίσταση!», είδε ξαφνικά μπροστά του την ευρωπαϊκή σημαία και δεν έκρυψε την απέχθειά του: «Ειλικρινά, τώρα, πρέπει να ανεχθούμε αυτό το πράγμα; Η Γαλλική Δημοκρατία είναι εδώ, όχι η Παρθένος Μαρία. Δεν καταλαβαίνω».
Στην Ευρώπη αρχίζουν πλέον να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Μετά τις πρώτες νίκες επί των λαϊκισμών στην Αυστρία, στην Ολλανδία και κυρίως στη Γαλλία και ύστερα από ασυγχώρητες καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις, η ήπειρος βρίσκει σιγά σιγά τον βηματισμό της. Εχει απέναντί της αυτούς που φωνάζουν «Πρώτα η Αμερική» κι εκείνους που φωνάζουν «Αντίσταση!». Αλλά θα προχωρήσει και θα νικήσει, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
