Μπελάδες πέρα από την Αφρική

Μαύρα διαμάντια ή μήπως άνθρακες ο θησαυρός;

Το βέβαιο είναι ότι οι παράγοντες των ελληνικών ΠΑΕ συχνά-πυκνά εστιάζουν την προσοχή τους στα δρώμενα του αφρικανικού ποδοσφαίρου. Ακόμη σωστότερα, παρακολουθούν την πορεία άσων από την Αφρική γιατί εκτιμούν ότι εκεί θα βρουν ευκαιρίες και παίκτες-λαχεία. Ενίοτε όμως το κάνουν κατόπιν εορτής, τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις και καταγράφουν ζημιές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Αλλες φορές πέφτουν σε γκάφες που μένουν παροιμιώδεις στο πέρασμα των χρόνων.

Η περίπτωση του Εμποκανί, του κυνηγού που έφερε ο Ολυμπιακός στην ηλικία των 31 προς 32 ετών, είναι απλώς η επιβεβαίωση ότι με τους παίκτες-μυστήριο δύσκολα βρίσκεις άκρη. Πάλι καλά να λέμε που το ιατρικό τιμ και δη ο Χρήστος Θέος διέγνωσε το πρόβλημα και το υψηλό ρίσκο που ελλόχευε. Κάπως έτσι άναψε κόκκινο, εν αντιθέσει με το πράσινο που άναψε την περασμένη σεζόν με τον ακριβοθώρητο Μίκαελ Εσιέν στη Λεωφόρο. Ο χαφ από την Γκάνα με τη μεστή θητεία στην Τσέλσι συγκέντρωνε ένα ελκυστικό πακέτο. Ελα όμως που ήταν λαβωμένος… Ο ΠΑΟ το προσπέρασε, οι προσευχές όλων δεν έπιασαν και ο Εσιέν αποχώρησε δίχως να προσφέρει τίποτα στα 12 ματς που φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι. Ου γαρ έρχεται μόνον…

Μιας και αναφερθήκαμε στην ηλικία, παραμένει ακόμη άγνωστο για τους κακεντρεχείς πόσων ετών ήταν ο Ρασίντ Γεκινί όταν έπιασε Λιμάνι το καλοκαίρι του ’94. Ηταν οι εποχές που οι διοικήσεις έψαχναν παίκτες-κράχτες για να στελεχώσουν τις ομάδες και να γλυκάνουν τους οπαδούς. Ο σέντερ φορ από τη Νιγηρία τέτοιος ήταν, καθόσον στο Μουντιάλ του ’94 διέπρεψε! Οταν ήρθε έδειχνε πάνω από 40 ετών κι ας ήταν –σύμφωνα με τα χαρτιά –μόλις 31. Κουρασμένος, υποβλήθηκε σε εξετάσεις και διαπιστώθηκε ελονοσία. Αγωνίστηκε σε τέσσερα ματς, μόνο «ταύρος της Καντούνα» δεν ήταν και χώρισε με τον Ολυμπιακό το ’95. Το 2012 απεβίωσε καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.

Οταν ο Ολυμπιακός ψώνιζε από την Αφρική διαπίστωνε ότι δεν του έβγαιναν οι (περισσότερες) επιλογές. Για κάθε Μπράουν Ιντέγε που έφερε και χρήματα, αντιστοιχεί και ένας άσφαιρος Αμποάγκουε ή Χλοουάνε (ναι, ο πρώτος που φόρεσε τη φανέλα του από τη Μαύρη Ηπειρο!) ή Ζίζι Ρόμπερτς που πληρώθηκε… βαπορίσιος. Θα λέγαμε ότι για κάποιον, αδιευκρίνιστο σε μας, λόγο, οι μόνοι που αποδίδουν είναι οι Αλγερινοί με τρανταχτά τα παραδείγματα των Τζιμπούρ, Αμπντούν, Ζαϊρί. Βέβαια, στο Λιμάνι, ο πρώτος ηρέμησε και τιθασεύτηκε ο εκρηκτικός χαρακτήρας του, με δεδομένο ότι νωρίτερα στην ΑΕΚ των μυρίων προβλημάτων έμοιαζε με βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Ποιος λησμονεί τις μπουνιές με τον Σκόκο; Οχι βέβαια ότι ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έχουν σούπερ επιτυχίες και μόνο «μαύροι πάνθηρες» δεν μπορούν να θεωρηθούν ο «γυάλινος» Ολισαντέμπε, ο επιρρεπής στα λάθη Μόρις που χρεώθηκε απίστευτες γκέλες και ήττες με το Τριφύλλι, ο Ενακαρίρε των έξι συμμετοχών ή ο Μανούτσο που ήρθε μόνο και μόνο επειδή ήταν στο ρόστερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η δε ΑΕΚ θέλει να ξεχάσει το πέρασμα των Γιαχάγια, Κρισάντους, Φαγιέ και Ρε. Εμείς, πάλι, γιατί δεν τους θυμόμαστε καν;