Αν η παρτιτούρα είναι σωστή και δεν μας γελούν τ’ αφτιά μας, στο μάθημα των Θρησκευτικών του Δημοτικού αναμένεται άσκηση όπου οι μαθητές θα αφουγκραστούν την «οδύνη του σύγχρονου κόσμου» ακούγοντας το «Μερτικό μου απ’ τη χαρά» των Λοΐζου – Παπαδόπουλου στην ακοπιάριστη ερμηνεία του Στέλιου Καζαντζίδη. Σε αντίστοιχες μάλιστα ασκήσεις ζητείται «σύνδεση με προτάσεις του βουδισμού». Προφανώς ο χριστιανός που έχει τα χέρια καθαρά και την καρδιά μεγάλη, που βολοδέρνει σαν θαλασσόδαρτο σκαρί, τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθει για να ζήσει ανακαλύπτει το ζεν, οπότε έξω ντέρτια και καημοί.

Προς αποκατάσταση της αδικίας προτείνουμε κι άλλα άσματα, όπου το Κακό κάνει πανηγυρική εμφάνιση με διάφορες προβιές. Διότι δεν πηγαίνεις ξυπόλητος στο λαϊκό τραγούδι αν δεν μνημονεύσεις Τσιτσάνη («Γεννήθηκα για να πονώ», όπου το Κακό εμφανίζεται ήδη από το ληξιαρχείο), Ακη Πάνου («Η ζωή μου όλη», απ’ όπου περνούν καμίνια, θυσίες, σημασίες, τσιγάρα και ο Χάρος αυτοπροσώπως), άντε και Μουσαφίρη («Άνθρωπος είσαι και λυγάς»).

Για ευνόητους λόγους και χάριν συντομίας δεν θα μπούμε στα χωράφια της άλλης ενότητας για την «ελπίδα και τον αγώνα για τη μεταμόρφωση της ζωής και του κόσμου», όπου προτείνεται Αγγελάκας («Γιορτή») και Μάνος Λοΐζος («Η μέρα κείνη δεν θ’ αργήσει»). Προφανώς δεν θα περίμενε κανείς επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ να προταθεί, για παράδειγμα, το «Κάντ’ υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Αλλά ακόμη και οι μουσικόφιλοι επικεφαλής της επιτροπής αντιλαμβάνονται ότι το «Κάνε λιγάκι υπομονή» (bonus track Τσιτσάνη) θα ήταν μια κάποια εναλλακτική.

Κατακλείδα: κάτω από το παιγνιώδες ύφος αναγνωρίζεται η ανάγκη να «νοστιμεύσει» η διδακτέα ύλη και να ξεφύγει το κέντρο βάρους από την ορθοδοξία προς άλλες ατραπούς. Πλην όμως, τόσος πλούτος απ’ το λαϊκό τραγούδι και να πηγαίνει χαμένος; Κανονικά χρειάζεται ένα καθαρό μουσικό δίωρο.

Τελευταία Νέα