Κανονικά ήταν ατάκα για την επιθεώρηση. Αλλά με το μονίμως μουτρωμένο ύφος της Ρένας Δούρου, εκείνο που είχε πέσει στη μαρμίτα της αγανάκτησης της πλατείας, ακούστηκε σαν δήλωση που μπορεί να κάνει ένας υποψήφιος χωρίς να σκάσει το κοινό στα γέλια: «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» είχε δηλώσει λίγες ημέρες πριν γιορτάσει την κατάκτηση της Περιφέρειας Αττικής με έναν διονυσιακό χορό.

Με τον γνωστό της σαδιστικό τρόπο που η κοινωνική πραγματικότητα εκδικείται την πολιτική ανοησία, η Ρένα Δούρου βλέπει σήμερα πώς ένας αντιμνημονιακός δεν μαζεύει τα σκουπίδια. Πώς αναπαράγει ένα μοντέλο διοίκησης και ένα πρότυπο διαχείρισης του προβλήματος όχι βγαλμένο από τα πιο σκοτεινά μνημονιακά μυαλά αλλά από την παθογένεια ενός συστήματος που μοιάζει καταδικασμένο να επαναλαμβάνει συνεχώς τον εαυτό του. Πώς ο αντιμνημονιακός σύντροφος Σκουρλέτης αναζητά τη λύση καταφεύγοντας στα ίδια νομοθετικά τερτίπια που επιστράτευαν στο παρελθόν οι μνημονιακοί προκάτοχοί του.

Αν υπάρχει μια διαφορά με τους καταραμένους μνημονιακούς αυτή δεν βρίσκεται στο σχεδόν απαράλλαχτο μουτρωμένο ύφος που μοιράζονται ο υπουργός με την περιφερειάρχη. Βρίσκεται στη διακήρυξη του πρώτου ότι «όσοι πίστευαν πως με αφορμή το προσωρινό αδιέξοδο που δημιουργήθηκε θα ανοίξει ο δρόμος ώστε να εισβάλουν ιδιωτικές εταιρείες στον τομέα της αποκομιδής των απορριμμάτων, θα μας βρουν απέναντι». Γιατί με αυτό το ιδεολογικό επίχρισμα, ο Σκουρλέτης υπονοεί πως αλλιώς κρατάει ομήρους τους χιλιάδες εργαζομένους ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός. Μόνο που αυτή η δήλωση δεν είναι τόσο κωμική όσο ήταν εκείνη της Δούρου. Τώρα ο αντιμνημονιακός δεν μαζεύει σκουπίδια. Και σαν και αυτά η ατάκα ζέχνει.

Τελευταία Νέα