Μια Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι και αυτή μια μικρή κοινωνία. Κι όπως σε όλες τις κοινωνίες, έτσι και σε αυτήν τα μέλη της διαφέρουν μεταξύ τους. Εχουν διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικές διαδρομές. Διαφορετικό αξιακό φορτίο και διαφορετικές στοχεύσεις. Πιο πρακτικά, σε μια Κοινοβουλευτική Ομάδα συνυπάρχουν οι ιδεαλιστές με τους αριβίστες, οι «αυτόχθονες» του κόμματος με τους «ετερόχθονες», οι παλιοί με εκείνους που είδαν φως και μπήκαν.
Ο καθένας από τους βουλευτές κρίνεται από τη διαδρομή του. Στο σύνολό της όμως η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος κρίνεται για ένα γεγονός: ότι ιδεαλιστές και αριβίστες, παλιοί και νέοι, έγιναν οι χειροκροτητές ενός προσώπου που συνέβαλε τα μέγιστα στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής. Ενός προσώπου που δεν ορρωδεί προ ουδενός, που σπιλώνει υπολήψεις, που τραυματίζει σε κάθε του εμφάνιση τα κοινοβουλευτικά ήθη πληγώνοντας τελικά το ίδιο το σώμα της Δημοκρατίας.
Μετά το τέλος των υποτιθέμενων αυταπατών, πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα υπέθεσαν ότι είχε έρθει η ώρα των οδυνηρών συμβιβασμών. Δύσκολα όμως θα φαντάζονταν κάποιοι από αυτούς ότι ο ρόλος που τους επιφύλασσε ο κοινοβουλευτικός βίος θα ήταν αυτός των χειροκροτητών του ακροδεξιού συγκυβερνήτη τους. Οτι οι εκπτώσεις από τα ιδανικά της αριστερής τους νιότης θα έφταναν τα όρια του ξεπουλήματος. Εκτός και αν στη δική τους κοινωνία οι ιδεαλιστές είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και περισσεύουν οι αριβίστες.
