Οι άνθρωποι λένε τα μεγαλύτερα ψέματα μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές. Κατά κανόνα και μετά… Για να καθυστερήσουν τις επόμενες ή να καβατζώσουν υψηλά ποσοστά. Στη σχέση μεταξύ εξουσίας και ψηφοφόρων η αλήθεια έχει μικρή αγοραστική αξία. Και επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καμία. Σε αντίθεση με την ψευδαίσθηση που αποδεικνύεται πιστωτική κάρτα χωρίς όριο αγορών. Αυτό το νταραβέρι του ψέματος μεταξύ κυβερνήσεων και συμβασιούχων εργαζόμενων στην καθαριότητα των δήμων μπουκώνει με τη δυσωδία του τα ρουθούνια μας και απειλεί την υγεία μας εδώ και μέρες. Γιατί ψέμα είναι να υπόσχεσαι κάτι, στην προκειμένη περίπτωση μονιμοποίηση, που ξέρεις ότι δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις. Το ήξεραν οι εκάστοτε υπουργοί αλλά ήλπιζαν ότι κάτι κάπως θα άλλαζε; Να υπόσχεσαι την ελπίδα σου είναι κάτι χειρότερο από ψέμα. Είναι λάθος.
Το ψέμα όμως είναι σαν τον ταγκό. Θέλει δύο για να αποκτήσει υπόσταση. Αυτόν που τον λέει και αυτόν που το πιστεύει. Ενα ψέμα που δεν το πιστεύει κανείς δεν είναι καν ψέμα. Είναι γελοιοποίηση. Οι συμβασιούχοι, λοιπόν, δέχθηκαν ένα ψέμα με την υπόσχεση ότι θα μετασχηματιστεί σε αλήθεια. Από ανάγκη, από την απελπισία της ανεργίας, από οτιδήποτε. Επειδή όμως το ψέμα είναι ανατροφοδοτούμενο και όσο περισσότεροι το πιστεύουν τόσο περισσότερο μοιάζει με αλήθεια, ο εξαπατημένος αρχίζει να αποκτά σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά του εξαπατητή. Ενα είδος συνενοχής που θυμίζει τα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Μέχρι που να βγει ένα παιδί και να φωνάξει όπως στο παραμύθι του Αντερσεν «Ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Τελευταία Νέα